Quentyn | 2 lata | pies | mieszaniec | czarny | szpieg
Nikt nigdy nie słyszał, by Quen wypowiedział choćby jedno słowo albo by podejmował próbę jakiegoś innego kontaktu z otoczeniem. Jest tajemniczy i zawsze zachowuje się cicho. Nigdy niczego nie potrąca, jest zwinny i skrada się bezgłośnie jak kot. Obawiają się go nawet członkowie własnego gangu. Wiadomo o nim jedynie tyle, że jest krewnym Sipeye, poprzedniej przywódczyni. Z tego powodu jest brany pod uwagę jako przyszły przywódca.
~~~
Uczestniczył w wojnie. Zabijał wrogów z ukrycia. Nikt dokładnie nie wie, ilu dokładnie zlikwidował, jednak wiadomo, że wrócił do kwatery cały pokryty krwią, samemu nie doznając żadnej poważnej rany.
Tytuł posta: Dobro wygrywa tylko wtedy, kiedy ma szczęście, bo służyły mu takie skurwysyny jak ja.
Zdjęcie: https://www.flickr.com/photos/ranna/12859846244/in/photostream/
Imię: Quentyn
Wiek: 2 lata
Płeć: Pies
Przynależność: Louvre
Stanowisko: Uczeń (Szpieg)
Charakter: Co mógłby powiedzieć o nim zwykły pies? Pewnie jego opis brzmiałby tak:
"Nikt nigdy nie słyszał, by wypowiedział choćby jedno słowo albo by podejmował próbę jakiegoś innego kontaktu z otoczeniem. Jest tajemniczy i zawsze zachowuje się cicho. Nigdy niczego nie potrąca, jest zwinny i skrada się bezgłośnie jak kot. Obawiają się go nawet członkowie własnego gangu. Wiadomo o nim jedynie tyle, że jest krewnym Sipeye, poprzedniej przywódczyni."
I byłby to bardzo trafny opis. Ale ja powiem wam o nim coś więcej.
Quen jest socjopatą. Najwyraźniej widać to w braku empatii; samiec jest w stanie widzieć emocje, rozpoznać je, ale nie jest w stanie współodczuwać, współczuć - to co przychodzi innym naturalnie dla niego jest nieosiągalne. Ma też bardzo upośledzone odczuwanie takich stanów jak wstyd, skrucha, litość, czułość, zaufanie czy miłość. Nie znaczy to, że nic nie czuje. Po prostu u niego wszystko to jest bardzo mocno wytłumione, ledwo odczuwalne. Potrafi jednak równie mocno jak każdy czuć radość, smutek i złość, wszystkie te najbardziej podstawowe stany, które nie mają wiele wspólnego z innymi osobnikami. Socjopatia to inaczej osobowość antyspołeczna. Nic więc dziwnego w tym, że Q praktycznie nie potrafi nawiązywać relacji z otoczeniem, nie mówiąc już o ich utrzymaniu. Trudno mu pojąć sens ciągłej chęci przebywania razem, robienia czegoś wspólnie, rozmowy o niczym... Jest emocjonalnie ślepy, nie potrafi poczuć prawdziwej potrzeby kontaktu, więzi z drugim psem, jedyne co jest w stanie czuć to przywiązanie - Mount Everest jego odczuć. Wiele pozytywnych cech swojego charakteru owczarek zawdzięcza ojcu (imieniem Halt), który zrobił wszystko by przystosować go do życia w psim społeczeństwie. To właśnie jemu zawdzięcza kontrolę nad mroczną częścią swojej osobowości. Halt nauczył go kontroli, wyciszenia, przekierowywania tego wszystkiego, tak by nie krzywdzić swoich, a jedynie psy spoza gangu. Nie znaczy to jednak, że umysł Quentyn'a zaczął działać inaczej. Nadal śni o ociekających krwią kłach i wyobraża sobie, jak wyglądałaby czyjaś głowa wbita na pal. Nadal, podczas rozmowy z Tobą, nie może oprzeć się pokusie wyobrażania sobie w jaki sposób Cię zabija, jak smakuje Twoja śmierć, Twój strach. Na szczęście istnieje większa szansa, że piorun trafi Cię dwa razy pod rząd, niż że poznasz tę drugą stronę owczarka... o ile jesteś członkiem Louvre, albo szczeniakiem. Tak, młode są jego słabością. Nie potrafiłby skrzywdzić. Zależy mu na odnalezieniu skarbu, tak więc choć nie czuje się "częścią rodziny", stara się dbać o dobro gangu. Jego pojedynczych członków postrzega jako użyteczne narzędzia, nie ma też skrupułów by kogoś wykorzystać czy poświęcić dla dobra spawy. Kieruje się zdrowym rozsądkiem, logiką, bardzo rzadko pozwala by kontrolę nad nim przejęły emocje, mimo, że jego wewnętrzne "ja" pierwsze rwie się do walki, mordu, ciętej riposty. Jest bystry, spostrzegawczy, inteligentny - z łatwością łączy fakty i wyciąga wnioski. Niewiele rzeczy jest w stanie umknąć jego uwadze. Uwielbia też kontrolę. Zawsze musi być panem sytuacji, tym który pociąga za sznurki, tym który manipuluje innymi. Bez tego traci grunt pod łapami. Q jest też perfekcjonistą. Nienawidzi robienia czegoś w połowie lub na odwal się. Wszystko zawsze musi być dopięte na ostatni guzik. Jeśli coś robi, stara się to zrobić doskonale. To zapewnia mu wewnętrzny spokój. Dlatego też fakt, iż jest nielubiącym się wysilać leniem, brzmi wręcz abstrakcyjnie. A jednak. Gdy działanie nie przyniesie mu korzyści, nie zamierza się go podejmować. To powód dla którego nie stara się zająć pozycji przywódcy, choć jako krewny Sipeye jest w tej roli widziany przez niektóre psy.
Rzadko kiedy komunikuje się z innymi, przeważnie siedząc w milczeniu i obserwując. Jeśli jednak już zostanie do tego zmuszony, sięgnie po typowo zwierzęce sygnały; warczenie, napięcie ciała, ruch ogona, uszu i tak dalej. Nikt z żyjących nigdy nie słyszał by wypowiedział choćby słowo.
Rzadko kiedy komunikuje się z innymi, przeważnie siedząc w milczeniu i obserwując. Jeśli jednak już zostanie do tego zmuszony, sięgnie po typowo zwierzęce sygnały; warczenie, napięcie ciała, ruch ogona, uszu i tak dalej. Nikt z żyjących nigdy nie słyszał by wypowiedział choćby słowo.
Aparycja: Quentyn to mieszaniec malinois i owczarka niemieckiego z linii użytkowej. W jego wyglądzie widać cechy obu ras w mnie - więcej równym natężeniu. Mierzy 65 centymetrów w kłębie i warzy 36 kilogramów. Harmonijną, muskularną, wpisującą się w prostokąt sylwetką przypomina użytka, jednak kontowanie i linię grzbietu odziedziczył po belgu, którego krew dodaje jego budowie lekkości. Pysk ma ładny, bardziej przypominający ten u owczarka niemieckiego, podobnie jak długi i zagięty niczym sierp ogon. Jego sierść jest gęsta z obfitym podszerstkiem, który zapewnia mu ciepło w zimniejsze dni. W dotyku lekko szorstka, bardziej miękka na głowie, o naturalnym połysku. Umaszczenie jednolicie czarne odziedziczył po owczarku. Posiada orzechowo-złote oczy o twardym, zimnym spojrzeniu. Co ciekawe, na języku (w jego dalszej części) posiada dwie czarne cętki, a jego podniebienie jest w całości czarne, przez co ładnie kontrastuje z białymi niczym śnieg zębami.
Sposobem poruszania się bardziej przypomina belga, po nim też odziedziczył zdolności fizyczne.
Sposobem poruszania się bardziej przypomina belga, po nim też odziedziczył zdolności fizyczne.
Umiejętności: Q jest jak złowieszcze widmo, pojawia się i znika, nie zostawiając za sobą żadnych śladów. Niczego, co mogłoby wskazywać na to, że on tu był. Potrafi poruszać się bezszelestnie, na granicy wzroku, tak, że dostrzeżesz go tylko kątem oka, jako lekko poruszającą się czarną plamę, a gdy tylko obrócisz się w jego stronę, on zniknie. Zastygnie w bezruchu, zleje się z otaczającym go cieniem, stając się niewidzialnym. Chodzi niezwykle lekko i zwinnie, nie zdarza mu się nadepnąć na suchy patyczek ani potrącić czegoś co narobiło by hałasu. Wyspecjalizował się w atakowaniu z zaskoczenia, jak kot. Całkiem dobrze walczy i poluje. Zdolność do błyskawicznego rozprężania czyni go mistrzem skoków; potrafi skoczyć naprawdę wysoko i/lub daleko. Szybko też biega.
Statystyki: 10 8 12 6 4 5 5
Historia: Tu będzie link.
Inne:
- Quen cierpi na astrafobię (zwaną też brontofobią, keraunofobią lub tonitrofobią). Mówiąc prościej, owczarek panicznie boi się burzy. Przerażenie wzbudzają w nim grzmoty, błyskawice, odgłos deszczu walącego o szyby, wycie wiatru... czyli wszystko to, co składa się na odgłosy burzy. Przyczyną tego strachu, nie jest lęk przed głośnymi dźwiękami, jak niektórym mogło by się wydawać. Q boi się, że jakiś zbłąkany piorun obierze go sobie za cel, uderzy, przyprawi o niesamowity ból, a na końcu zabierze jego ducha z tego świata, pozostawiając martwe ciało, pustą skorupę. Nie wiadomo dlaczego akurat wizja takiej formy śmierci budzi u niego chorobliwy lęk. Gdy tylko błyśnie albo zagrzmi, owczarek najchętniej schowałby się w mysiej norze. Zazwyczaj kryje się w jakimś osłoniętym miejscu, najlepiej budynku w którym przebywają ludzie lub inne psy. W towarzystwie zajętych swoimi sprawami i nieprzejmującymi się burzą osobników, potrafi się odrobinę rozluźnić, ale i tak wzdryga się przy każdym grzmocie lub błysku.
- Quen cierpi na astrafobię (zwaną też brontofobią, keraunofobią lub tonitrofobią). Mówiąc prościej, owczarek panicznie boi się burzy. Przerażenie wzbudzają w nim grzmoty, błyskawice, odgłos deszczu walącego o szyby, wycie wiatru... czyli wszystko to, co składa się na odgłosy burzy. Przyczyną tego strachu, nie jest lęk przed głośnymi dźwiękami, jak niektórym mogło by się wydawać. Q boi się, że jakiś zbłąkany piorun obierze go sobie za cel, uderzy, przyprawi o niesamowity ból, a na końcu zabierze jego ducha z tego świata, pozostawiając martwe ciało, pustą skorupę. Nie wiadomo dlaczego akurat wizja takiej formy śmierci budzi u niego chorobliwy lęk. Gdy tylko błyśnie albo zagrzmi, owczarek najchętniej schowałby się w mysiej norze. Zazwyczaj kryje się w jakimś osłoniętym miejscu, najlepiej budynku w którym przebywają ludzie lub inne psy. W towarzystwie zajętych swoimi sprawami i nieprzejmującymi się burzą osobników, potrafi się odrobinę rozluźnić, ale i tak wzdryga się przy każdym grzmocie lub błysku.
Kontakt:
Po odejściu:
PotS
