Wataha WAR

http://pre09.deviantart.net/ac31/th/pre/i/2015/311/6/0/through_the_dreams_by_nargilflamewolf-d8rjmgg.jpg

ZDJĘCIE: http://pre09.deviantart.net/ac31/th/pre/i/2015/311/6/0/through_the_dreams_by_nargilflamewolf-d8rjmgg.jpg /// NargilFlameWolf

IMIĘ: Xenocide

PSEUDONIM: Xeno, Xen, Xavery, Xav, Czarnoskrzydły

PŁEĆ: Basior

DATA URODZENIA: Dzień i miesiąc, np. 23.02

WIEK: Od 3 lat wilk jest dorosły.

RASA: Hybryda Demona i Serafina

GŁOS: Link do piosenki na YouTube. 

CHARAKTER: Jaki jest Twój wilk? Wymagane przynajmniej 80 słów. Licznik tutaj → LICZNIK.

STANOWISKO: Wojskowy

RODZINA: Wymień tu członków rodziny swego wilka.

ZAUROCZENIE: Czy Twój wilk jest w kimś zakochany? Potem zmienione na "Partner/ka".

MOCE: Dowolne 3. Proszę tylko, aby nie robić z wilka bóstwa życia i śmierci.

UMIEJĘTNOŚCI: Do podziału jest 100 punktów.

Siła -

Szybkość -

Zręczność - 

Zdolności magiczne -

Wytrzymałość -

CIEKAWOSTKI: Wszystko, czego nie można ująć w żadnym innym punkcie.

KONTAKT: Twój adres e-mail.

~~~~

 TIFFASHY

http://img07.deviantart.net/4c56/i/2014/301/4/7/bathed_in_light_by_tiffashy-d84flcv.png

 TheShadowedGrim

http://pre12.deviantart.net/3d00/th/pre/f/2015/213/b/5/flower_in_a__field_of_weeds_by_theshadowedgrim-d93pno0.png

 TIFFASHY

http://img06.deviantart.net/82ba/i/2015/163/d/c/___pure_as_snow____by_tiffashy-d8wznsf.png

 TIFFASHY

http://pre02.deviantart.net/670a/th/pre/i/2014/296/b/c/i_m_not_an_angel_by_tiffashy-d83xusc.png

_____________________________________________________

ZDJĘCIE:  TheShadowedGrim
http://pre12.deviantart.net/3d00/th/pre/f/2015/213/b/5/flower_in_a__field_of_weeds_by_theshadowedgrim-d93pno0.png
IMIĘ: Annabelle
PSEUDONIM: Mało kto z bliższych jej osób zwraca się do niej pełnym imieniem. Nie dość, że jest niewygodne to jeszcze brzmi, zdaniem wadery, zbyt poważnie i oficjalnie. Problem ten rozwiązał się sam dawno temu, gdy ktoś nazwał ją Inu, a przezwisko to w niewiadomy sposób przylgnęło do niej już na zawsze. Z czasem przekształciło się ono w imię Inka. Niektórzy jednak, głównie ci, którzy nie znają jej przezwisk, skracają jej imię do Ana bądź Ann. Podsumowując, możesz zwracać się do niej jak chcesz, byle nie obraźliwie.
PŁEĆ: Wadera
DATA URODZENIA: 13.01
WIEK: Zaledwie 2 zimy na karku
RASA: Demon
GŁOS: Indila - S.O.S https://www.youtube.com/watch?v=m65jhGwtWrg
CHARAKTER: Niegdyś największą zmorą Annabelle była jej nieśmiałość, która nie ograniczała się jedynie do uczucia lekkiego skrępowania pod wpływem wzroku innych, lecz przybierała formy chorobliwego lęku przed oceną, szczególnie tych osób, które były dla Ann autorytetami. Jej puls przyśpieszał, łapy zaczynały się pocić, końcówki uszu piekły, a pod sierścią na policzkach pojawiał się rumieniec, nad którym wadera nie potrafiła zapanować. I to wszystko działo się tylko dlatego, że nauczyciel zadał jej pytanie na które miała odpowiedzieć przed resztą szczeniąt. W myślach kilkanaście razy powtórzyła odpowiedź, zanim w końcu otworzyła pyszczek i wyklepała wykutą na blachę formułkę. Szybko i cicho, tak, że stary wilk musiał skoncentrować na niej całą swoją uwagę, by nic nie umknęło jego uszom. Głos małej Annabelle nie drżał, wadera też się nie jąkała. Ale emanowało z niego tyle niepewności, iż nauczyciel nie był pewien czy wadera rzeczywiście nauczyła się materiału, czy tylko strzela, licząc na szczęśliwy traf. Tymczasem Ana była o krok od zawału. Było jej gorąco, czuła jakby płonęła od środka, łapy stały się mokre od potu, przez co do stóp zaczęły przyklejać się drobinki piasku, a serce tłukło się w piersi z zawrotną prędkością. Była boleśnie świadoma swojej reakcji. Nie chciała by jej ciało zachowywało się w ten sposób, gdy tylko dochodziło do sytuacji w której jej osoba miała podlegać ocenie. I to nie przez wielki, szary tłum - on nie miał dla Ann większego znaczenia - ale przez jedną osobę, która posiadała władzę i była autorytetem, kimś komu wadera chciała zaimponować, pokazać się z jak najlepszej strony. Bała się.
Z czasem, dzięki dużej ilości ćwiczeń, samozaparcia i zachęt ze strony przyjaciół, udało jej się pokonać strach. Przestała się cała spinać i sztywnieć, jej serce nie gnało tak szybko, a rumieniec przestał się pojawiać; zapanowała nad własnymi reakcjami, oswoiła swojego demona, czyniąc go nieszkodliwym. Mimo to, czasami zdarza jej się popaść w silne zakłopotanie (które jest w pewnych sytuacjach całkowicie normalne). Nienawidzi takich sytuacji i pała niechęcią w stosunku do wilków, które wywołują takową reakcję. 
Cisza i samotność to jej starzy przyjaciele, w których towarzystwie czuje się dobrze. Jest introwertyczką, która czerpie energię z wewnątrz siebie, z przebywania sama ze sobą, zaś kontakty z innymi powodują ubytek tejże energii. Nie ma to nic wspólnego z nieśmiałością, aczkolwiek w jej przypadku obie te cechy idą ze sobą w parze. Z łatwością można zapomnieć o jej obecności, nie zauważyć jej, gdy przemknie obok jako zgarbiona sylwetka. Mogła by cię zajść od tyłu, śledzić, szpiegować, wyskoczyć zza krzaka i wystraszyć, gdyby tylko chciała. I czasami tak robi, gdyż sprawia jej to przyjemność, satysfakcję, iż skoro nie jest odważną, wygadaną i towarzyską bohaterką, to przynajmniej jest doskonałym cieniem, widmem, duchem, który potrafi bezszelestnie podkraść się do kogoś, niczym kot do myszki. Głęboko w sobie skrywa mroczne instynkty, dzikie, nieokiełznane, żądne świeżej krwi. 
Nie oznacza to jednak, że unika wszelkich kontaktów z innymi wilkami. Wbrew pozorom lubi rozmawiać, jednak nie na tematy "o pogodzie", a o czymś konkretnym, co ją interesuje i sprawia, że potrafi mówić przez rekordowo długi czas. Trzeba przeto wiedzieć, iż Ana jest typem małomównym, który woli słuchać cudzego gadania i tylko od czasu do czasu wtrącić swoje trzy grosze. Brak potrzeby ciągłego odzywania się ma swoje plusy, a jednym z ich jest zdolność słuchania drugiej osoby. Inka nie ma w zwyczaju komuś przerywać, koncentrować się na czymś innym niż rozmówca czy też słuchać jednym uchem, a wypuszczać drugim, chyba że jest to działanie z premedytacją, po to by jawnie okazać komuś brak szacunku, ewentualnie ma dobry powód. Kolejnym plusem jest myślenie zanim coś powie lub zrobi, przez co zazwyczaj unika nieciekawych sytuacji. Nie oznacza to jednak, że nie potrafi działać impulsywnie, szybko, bez zbędnego wahania - Ann ma bardzo dobry refleks i bystry umysł, nie jest też z natury flegmatykiem. Potrafi nie tylko myśleć, ale i działać. I to działać szybko i skutecznie, miast próbować samą siłą lub dyplomacją dopiąć celu.
Inu można byłoby opisać w dwóch słowach - "cicha woda". 
Jest waderą sprytną i inteligentną, woli jednak by inni brali ją za głupią małolatę, która ledwo co przestała być szczeniakiem. Nie wychyla się i nie ujawnia, puki nie nadejdzie odpowiedni moment by to zrobić. Niech jej nie doceniają, będzie większe zaskoczenie, jak okaże się, że nie są wszechwiedzący. Jak pokaże, że wszyscy się mylili.
Do celu będzie dążyć za wszelką cenę, nawet jeśli będą nią cudze życia. Z łatwością idzie jej poświęcanie nieznanych bądź wrogich wilków - są dla niej jedynie zwykłymi narzędziami, kukiełkami, przeszkodami, nie istotami z krwi i kości takimi samymi jak ona. Brak jej szlachetności i współczucia, nie ma litości dla wrogów, ani empatii dla obcych. Lubi zadawać ból, czuć się silna, gdy pokonuje przeciwnika, gdy kopie leżącego. Chłodna egoistka, która kryje się w jej wnętrzu, czasami dochodzi do głosu, a Ana nie stara się jakoś specjalnie jej powstrzymywać.
Jedynie nieliczni zasługują na jej oddanie i tym nielicznym będzie wierna do ostatniej kropli krwi. Jest niezwykle stała w uczuciach i wierna tym, których zwie przyjaciółmi. Nie zmienia sprzymierzeńców, jak rękawiczek. Jeśli zdobędziesz jej lojalność, będzie w stanie poświęcić dla ciebie życie i tylko twoja zdrada będzie w stanie to zmienić. Nigdy nie wybaczy wbicia noża w plecy. Może się zemścić, ale nie musi. Jednakże nie odzyskasz jej zaufania.
Nigdy. 
STANOWISKO: Wojskowy
RODZINA: Wymień tu członków rodziny swego wilka.
ZAUROCZENIE: Czy Twój wilk jest w kimś zakochany? Potem zmienione na "Partner/ka".
MOCE: Dowolne 3. Proszę tylko, aby nie robić z wilka bóstwa życia i śmierci.

✝ Dziedzictwo Śmierci ✝ " Przecież w zdobywaniu przyjaciół nic nie pomaga lepiej niż rozkładający się trup z francuskim akcentem." ✝ Potrafi ożywić martwe ciało na pewien czas zależny od wielu czynników. Umiejętność ta ogranicza się jedynie do martwych wilków, ludzi i innych zwierząt w których ciała Hybris potrafi tchnąć odrobinę życia. Nie oznacza to jednak powrotu danej istoty do życia, nie, najprawdopodobniej w takowe ciała wchodzi jakiś zupełnie obcy byt, duch czy coś w tym stylu, gdyż ożywiony truposz nie jest jedynie bezwładną kukiełką, kolejną "częścią ciała" wadery, którą kieruje jakaś część jej umysłu. Owszem, jest całkowicie zależny i posłuszny swojemu "stwórcy", jednak jest bytem inteligentnym, który potrafi dokonywać wyborów czy też rozwiązywać proste zadania, a nawet mówić. Nie posiada uczuć czy emocji, nie odczuwa też bólu, przez co przypomina bardziej inteligentnego robota niż żywą istotę. Moc Inu nie ogranicza się jedynie do ożywienia jednego ciała. Wadera potrafi tchnąć życie w całą watahę kościotrupów, choć możliwe konsekwencje są mało przyjemne. Ponadto posiada zdolność przywołania, przez co:
a) może wyczuć trupy (do kilkunastu metrów)
b) może je przywołać z dna zbiornika wodnego, spod ziemi itd.
Oczywiście ta moc również ma swoje ograniczenia i haczyki. Ince łatwiej jest ożywić świeżego trupa (im świeższy tym lepiej). Zużywa na to po prostu mniej energii i męczy się o wiele wolniej niż w przypadku ożywienia rozkładającego się od dłuższego czasu ciała czy też sterty suchych kości. Podobnie jest jeśli chodzi o liczbę truposzy. Możliwe konsekwencje przeciążenia to w najlepszym wypadku lekkie zmęczenie, a w najgorszym utrata przytomności, silny ból głowy, krwotok z pyska, nosa lub uszu.

 ✝ Dziedzictwo Cienia ✝ " " ✝ Hybris przynależy do sfery cieni, jakby umarła już za życia. Ci, którzy są zdolni wyczuć czyjąś aurę, z pewnością stwierdzą, iż Inkę otacza czarna otoczka śmierci, zupełnie tak jakby wadera miała wkrótce umrzeć, umierała lub już nie żyła. Jest to jednak tylko pewien skutek uboczny posiadanie takich, a nie innych mocy. Wadera ta jest jak najbardziej żywa i nie zamierza w najbliższej przyszłości odchodzić z tego świata, a jej aury nie można uważać za wiarygodne źródło informacji.
Moce które powodują te komplikacje, są silnie związane z cieniem. Inka szybciej regeneruje się w cieniu, w nim dostaje też energetycznego kopa, przez co jej ulubioną parą jest noc, kiedy to cały świat pokrywa jeden, wielki cień. Potrafi też stapiać się z cieniem w jedno (pilnuj swego cienia, gdyż możesz w nim nieświadomie przemycić obcą waderę!), gasić małe źródła światła, 

UMIEJĘTNOŚCI: Do podziału jest 100 punktów.
Siła -
Szybkość -
Zręczność - 
Zdolności magiczne -
Wytrzymałość -
CIEKAWOSTKI: Wszystko, czego nie można ująć w żadnym innym punkcie.
KONTAKT: Twój adres e-mail.

 ______________________________________________________

/______________________________________________________/

Niegdyś największą zmorą Annabelle była jej nieśmiałość, która nie ograniczał się jedynie do uczucia lekkiego skrępowania pod wpływem wzroku innych, lecz przybierała formy chorobliwego lęku przed oceną, szczególnie tych osób, które były dla Ann autorytetami. Jej puls przyśpieszał, łapy zaczynały się pocić, końcówki uszu piekły, a pod sierścią na policzkach pojawiał się rumieniec, nad którym wadera nie potrafiła zapanować. I to wszystko działo się tylko dlatego, że mistrz zadał jej pytanie, ważne pytanie na które miała odpowiedzieć przed resztą szczeniąt. I przed nim, przed mistrzem, nauczycielem, mentorem, którego bystry i ciepły wzrok wbijał się prosto w jej turkusowe ślepia, w milczeniu czekając na odpowiedź i oceniając. W myślach kilkanaście razy powtórzyła odpowiedź, zanim w końcu otworzyła pyszczek i wyklepała wykutą na blachę formułkę. Szybko i cicho, tak, że stary wilk musiał skoncentrować na niej całą swoją uwagę, by nic nie umknęło jego uszom. Głos małej Annabelle nie drżał, wadera też się nie jąkała. Ale emanowało z niego tyle niepewności, iż nauczyciel nie był pewien czy wadera rzeczywiście nauczyła się materiału, czy tylko strzela, licząc na szczęśliwy traf. Tymczasem Ana była o krok od zawału. Było jej gorąco, czuła jakby płonęła od środka, łapy stały się mokre od potu, przez co do stóp zaczęły przyklejać się drobinki piasku i grudki ziemi, a serce tłukło się w piersi z zawrotną prędkością. Była boleśnie świadoma swojej reakcji. Nie chciała by jej ciało zachowywało się w ten sposób, gdy tylko dochodziło do sytuacji w której jej osoba miała podlegać ocenie. I to nie przez wielki, szary tłum - on nie miał dla Ann większego znaczenia - ale przez jedną osobę, która posiadała władzę i była autorytetem, kimś komu wadera chciała zaimponować, pokazać się z jak najlepszej strony. Bała się. Czego? Tego nie potrafiła sprecyzować. Przecież już wygłupiła się tyle razy, śmiano się z niej, ale i nie odrzucono. Każdy z nich popełniał błędy, wygłupiał się, obrywał i nie był idealny. Dlaczego ona nie potrafiła być taka jak oni? Dlaczego ogarniał ją strach na myśl, iż źle wypadnie przed mistrzem, skoro inni wcale nie byli lepsi od niej? Dlaczego tak bardzo bała się gniewnej miny i dezaprobaty w oczach nauczyciela, skoro wiedziała, że będzie potrafiła przejść nad tym do porządku dziennego? Skoro to stało się już nie raz, a ona nadal żyje i nic w jej marnej egzystencji nie uległo zmianie? Czy aż tak bardzo chciała być lubiana i akceptowana przez społeczeństwo, iż zamieniła się w uległą, bezbronną omegę? Ofiarę znajdującą się na końcu łańcucha pokarmowego? Była szczenięciem i nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na te pytania. Nie rozumiała samej siebie, nie miała też nikogo, kto potrafił by jej pomóc, nie miała nawet osoby, której mogła by się wygadać. Nie wiadomo co by z tego wynikło w przyszłości, jakie nieprzyjemne konsekwencje mogło by to mieć, gdyby nie trójka młodych wilków, których Ann do dziś nazywa przyjaciółmi. Wadera nie pamięta początków przyjaźni, okres ten zupełnie wyleciał jej z głowy, pozostawiając czarną dziurę, pustkę, otchłań. Przypuszcza więc, że musiało przypominać to próbę oswojenia zdziczałego zwierzęcia, które gotowe jest uciec na każdy bardziej gwałtowny ruch. Musieli siedzieć razem, koło siebie, przyzwyczajając się do jej milczącej obecności i ich głosów, które przerywały ciszę w niezręcznych momentach. Choć i tak zapewne głównie razem milczeli. Aż Annabelle oswoiła się z nimi, z ich obecnością, obdarzyła ich swoim zaufaniem i przestała bać się gwałtownych ruchów czy mniej przyjemnego głosu; nie stanowili zagrożenia, nie chcieli jej skrzywdzić. Mogła być przy nich sobą. Odkryć kim tak naprawdę jest i co ukrywa głęboko w swoim sercu.
***
Jej charakter uległ zmianie. Teraz nie jest już tą samą wystraszoną Annabelle, która nie potrafi się odezwać do obcej osoby, nie przechodząc przy okazji mini zawału. Jednakże problem ten tkwi w niej tak głęboko, iż przypuszcza, że nigdy nie uda jej się zupełnie od niego uwolnić. Nadal jest nieśmiałą waderą, która nie znosi gdy ktoś inny ją ocenia. Z tą różnicą, że teraz jej reakcje są słabsze, potrafi nad nimi zapanować, potrafi nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. Jej samoocena wzrosła, czuje się pewniejsza siebie, lepsza.
Cisza i samotność to jej starzy przyjaciele, w których towarzystwie czuje się dobrze. Jest introwertyczką, która czerpie energię z wewnątrz siebie, z przebywania sama ze sobą, zaś kontakty z innymi powodują ubytek tejże energii. Nie ma to nic wspólnego z nieśmiałością, aczkolwiek w jej przypadku obie te cechy idą ze sobą w parze. Akceptuje swoją naturę, nie próbując jej zmieniać, a jedynie szlifuje swój charakter, starając się wykorzenić to, co czyni ją słabą. Annabelle to typ małomówny, który woli słuchać i tylko raz na jakiś czas wtrącić swoje trzy grosze do dyskusji. Wbrew pozorom, potrafi to zrobić nawet przy obcych, jeśli uważa swoje poglądy za słuszne. Potem, prawie natychmiast, osuwa się z powrotem w cień. Z łatwością można zapomnieć o jej obecności, nie zauważyć jej, gdy przemknie obok jako zgarbiona sylwetka. Mogła by cię zajść od tyłu, śledzić, szpiegować, wyskoczyć zza krzaka i wystraszyć, gdyby tylko chciała. I czasami tak robi, gdyż sprawia jej to przyjemność, satysfakcję, iż skoro nie jest odważną, wygadaną i towarzyską bohaterką, to przynajmniej jest doskonałym cieniem, widmem, duchem, który potrafi bezszelestnie podkraść się do kogoś, niczym dziki kot do bezbronnej myszki. Głęboko w sobie skrywa mroczne instynkty, dzikie, nieokiełznane, żądne świeżej krwi. Nie ma litości dla wrogów, ani empatii dla obcych. Lubi zadawać ból, czuć się silna, gdy pokonuje przeciwnika, gdy kopie leżącego. Chłodna egoistka, pasożytująca na tych, których zwie przyjaciółmi. Wyłudzająca od nich wsparcie, miłość, akceptację, a w zamian dające swe zepsute serce. Robi to wręcz nieświadomie, gdyż jej naprawdę zależy. Nie jest wredną zołzą, ani fałszywą przyjaciółką. Jej robaczywe serduszko to jedyne co może komuś dać, razem z odrobiną zaufania. To jej największy skarb. Ann jest niezwykle wierna i stała w uczuciach, nie nudzi się cudzą osobą, nawet gdy ją pozna, razem z wszystkim tajemnicami, których, notabene, nigdy nie zdradza. Gdzieś po tym całym bajzlem, ukrywa się wesoła część jej natury. Ta lubiąca się śmiać, rywalizować, podejmować wyzwania i czuć dreszczyk adrenaliny. Wszak Ana boi się oceny drugiego wilka, nie skoku z klifu do morza, nie ryzykowanego polowania, ani szukania przygód gdzieś daleko w świcie.
Nic w jej przypadku nie jest czarno - białe. 

____________________________________________________________________________________________

WILKI BERKANAN

_________________________________________________________________________________________________________________________________

.Przed wypełnieniem formularza koniecznie zapoznaj się z regulaminem i wprowadzeniem. Formularz musi mieć przynajmniej 500 słów, krótsze nie zostaną przyjęte. Pamiętaj również o poprawnej pisowni. Większe rubryki, jak charakter, aparycja, moce, zapisuj w formie opisowej, nie po przecinkach.

KONTAKT * 

Wpisz tu swój adres e-mail. Będzie on widoczny w karcie postaci.

ZDJĘCIE * http://orig15.deviantart.net/fbb0/f/2015/293/a/2/rhuuk_by_tatchit-d9dt62z.png

Link do strony autora, na której znajduje się grafika przedstawiająca twojego wilka. Postać nie może być taka sama jak inny członek i różnić się tylko ujęciem, pozycją.

AUTOR * Tatchit http://tatchit.deviantart.com/

Nazwa Autora

CYTAT
"Śmierć nie jest nieszczęśliwym zakończeniem życia. Wprost przeciwnie. To śmierć sprawia, że jest ono cokolwiek warte. Cenić można tylko to, co można stracić. Czy tego nie rozumiesz? Gdyby nie było śmierci, życie byłoby pozbawione sensu i niewarte zachodu."

Powiedzenie, myśl przewodnia, motto postaci

IMIĘ * Bianca, aczkolwiek jej zdaniem brzmi jak imię dla szczeniaka. Niektórzy muszą mieć podobne odczucia, gdyż mylnie zwracają się do niej Biana, jakby było to pełne imię wadery, która czuje się w obowiązku wyprowadzić obcych z błędu.

Tu wpisujesz pełne imię. Zachęcamy do oryginalności. Imiona nie mogą się powtarzać, ani być zbyt podobne, jak "Alex" i "Aleks".

PSEUDONIM Jej imię nie posiada skrótów, nie chciało też do niej przylgnąć żadne z przezwisk. Jak dotąd wilki przezywały ją wyłącznie Pianka, aczkolwiek wadera nie znosi tego, jakże pomysłowego, pseudonimu. 

URODZINY 13 stycznia

Dzień i miesiąc

PŁEĆ *  Wadera

WIEK * Równe 2 lata

Wyjaśnione w Wilczym Życiu.

STANOWISKO * Obrońca

Zgodnie z zakładką "Stanowiska".

ŻYWIOŁ * Nekromancja

Jeden wilk może władać tylko jednym żywiołem. Nie możesz wybrać żywiołu kosmosu i magii.

MOCE *

✝ Dziedzictwo Śmierci ✝ " Przecież w zdobywaniu przyjaciół nic nie pomaga lepiej niż rozkładający się trup z francuskim akcentem." ✝ Potrafi ożywić martwe ciało na pewien czas zależny od wielu czynników. Umiejętność ta ogranicza się jedynie do martwych wilków, ludzi i innych zwierząt w których ciała Bianca potrafi tchnąć odrobinę życia. Nie oznacza to jednak powrotu danej istoty do życia, nie, najprawdopodobniej w takowe ciała wchodzi jakiś zupełnie obcy byt, duch czy coś w tym stylu, gdyż ożywiony truposz nie jest jedynie bezwładną kukiełką, kolejną "częścią ciała" wadery, którą kieruje jakaś część jej umysłu. Owszem, jest całkowicie zależny i posłuszny swojemu "stwórcy", jednak jest bytem inteligentnym, który potrafi dokonywać wyborów czy też rozwiązywać proste zadania, a nawet mówić. Nie posiada uczuć ani emocji, nie odczuwa też bólu, przez co przypomina bardziej inteligentnego robota niż żywą istotę. Moc pręgowanej nie ogranicza się jedynie do ożywienia jednego ciała. Bianca potrafi tchnąć życie w całą watahę kościotrupów, choć możliwe konsekwencje są mało przyjemne. Ponadto posiada zdolność przywołania, przez co:
a) może wyczuć trupy (do kilkunastu metrów)
b) może je przywołać z dna zbiornika wodnego, spod ziemi itd.
Oczywiście moc ta ma swoje ograniczenia i haczyki. Biance łatwiej jest ożywić świeżego trupa (im świeższy tym lepiej). Zużywa na to po prostu mniej energii i męczy się o wiele wolniej niż w przypadku ożywienia rozkładającego się od dłuższego czasu ciała czy też sterty suchych kości. Podobnie jest jeśli chodzi o liczbę truposzy oraz długość ich "życia". Możliwe konsekwencje przeciążenia to w najlepszym wypadku lekkie zmęczenie, a w najgorszym utrata przytomności, silny ból głowy, krwotok z pyska, nosa lub uszu, gorączka, dreszcze.
Co do trupów, to nie da się ich zabić (tak trochę nie żyją), ale da się je unieruchomić bądź unieszkodliwić. W końcu nie posiadają żadnych niesamowitych zdolności. Ożywieni nie stanowią zagrożenia również w tedy, gdy Bianca traci przytomność, zapada w sen, jest bardzo zmęczona lub ciężko ranna.

✝ Pióra z Rzeki Styks ✝ " Nawet Bogowie nie łamią przysięgi na Styks." ✝ Z niektórych części jej ciała wyrastają dziwne, czarne pióra, poprzecinane jaśniejszymi pręgami. Wadera dość wcześnie odkryła, iż może je do woli chować lub "wysuwać", a nawet wielokrotne powtórzenie tej czynności nie niesie ze sobą ryzyka zmęczenia. Mimo to, nie potrafiła rozgryźć ich właściwości. Z pozoru były bezużyteczne, nie poprawiały nawet jej wyglądu, a jeśli już, to tylko bardziej ją szpeciły. Długo chowała tę umiejętność w tajemnicy, nie chcąc by ktokolwiek pomyślał, iż jest beztalenciem z nieprzydatną - albo co gorsza - niepełną mocą. I jak zwykle bywa w takich okolicznościach, na właściwy trop naprowadził ją zwykły przypadek.
Odkryła wówczas, że Pióra mają właściwości chroniące. Sprawiają, iż wadera staje się niewidzialna dla tych, którzy mają w stosunku do niej złe intencje i ani ich sokoli wzrok, ani doskonały węch nie są w stanie zlokalizować jej położenia. Muszą polegać na słuchu, są też w stanie jej dotknąć, oczywiście gdyby wadera pozwoliła im się zbliżyć. Pióra też chronią ją przed wszelkim złem, jakie może wypełznąć z zaświatów, zaczynając od nieprzyjaznych duchów, a kończąc na potworach pokroju trzygłowych psów, hydr i ogarniętych rządzą mordu harpii. Pióra dają jej w tedy nie niewidzialność, lecz nietykalność, dusząc zapędy wrogów już w zarodku, poprzez uniemożliwienie przejścia do ataku. Raz miała okazję obserwować jak wielki potwór o iście obrzydliwym wyglądzie, zwija się przed nią na ziemi, próbując walczyć z mocą Piór. Nie mógł nawet jej drasnąć.
Oczywiście nietykalność działa tylko na kreatury, których ojczyzną są zaświaty bądź są z nimi mocno powiązane. Nie miała okazji wypróbować tejże umiejętności na demonie, ale pręgowana uważa, że działała by tak samo.
Pióra te nie bez powodu nazwane zostały Piórami z Rzeki Styks. Właśnie z tych czarnych wód, odgradzających świat żywych od Hadesu, powstały.

Opisz zdolności magiczne postaci. nie ma limitu mocy, jednak wszystkie powinny być zgodne z żywiołem i nie powinny czynić postaci wszechpotężną i niezwyciężoną.

TALIZMAN REPREZENTACJI * 

Opisz wygląd talizmanu. Określ reprezentację i moc specjalną z nią związaną (Wprowadzenie -> Sprawności)

Pamiętaj, że reprezentacja jest częścią ogółu. Nie można wybrać "dnia", "burzy", ale ich części - jak "świt", "piorun"

APARYCJA * Bianca nigdy nie zawracała sobie głowy rozmyślaniem nad tym czy należy do grona wader ładnych, o odpowiednich kształtach, czy też wręcz przeciwnie. Nigdy nie próbowała porównywać się z innymi samicami. Nie miało to dla niej żadnego znaczenia, gdyż nie traktowała swojego ciała jako ładnej ozdóbki, którą trzeba szpanować przed innymi, tak by całej reszcie oczy wyszły z zazdrości. Dla niej jest to tylko i wyłącznie broń. Świetnie zgrany zestaw kości, ścięgien i mięśni obleczonych w skórę, oraz napędzanych silnym sercem wraz z pojemnymi płucami. Większą radość sprawia jej ćwiczenie i pokonywanie barier jakie narzuca jej własny organizm niż szukanie kolejnej ozdoby. Nie znaczy to jednak, iż chodzi zaniedbana. Bianca po prostu wychodzi z założenia, iż broń nie ma być olśniewająco piękna, a użyteczna, silna, czysta i zadbana. Dba o swoje ciało, tak jak kot dba o swoje pazury; regularnie je ostrzy, myje, sprawia, że są silne, ale nie próbuje ich upiększać. Tak samo działa ta wadera. Jedni ją z tego powodu wyśmiewają, inni podziwiają.
Nikt więc nie powinien się zdziwić, iż sylwetka tej samicy jest szczupła, prawie, że chuda, ale jakiekolwiek złudzenia znikają w chwili gdy Bianca wprawia swoje ciało w ruch. Z łatwością można dostrzec pracujące pod skórą mięśnie, które wcześniej, w fazie spoczynku, pozostawały niewidoczne. Jej ruchy są harmonijne, ale nie nazbyt eleganckie. Cała ta "broń", okryta jest miękkim w dotyku, ale i niezwykle gęstym futrem o barwie czekolady. Przecinają je spływające z grzbietu kremowe pręgi, znajdujące się również na łbie, karku oraz łapach. Są przeciętnej długości, dość grube, o nieregularnych krawędziach. Bianca posiada jednokolorowy ogon, długi na tyle by idealnie spełniać funkcję steru w wodzie lub przeciwwagi podczas gwałtownych zakrętów podczas pościgu. Często wisi luźno, kołysząc się w rytm kroków. Ma przeciętnej wielkości uszy, przy końcówce przechodzące w ostry szpic. Między nimi widnieją trzy kremowe pręgi, wychodzące lekko na czoło. Tuż pod nimi znajdują się bystre ślepia w kolorze wiśni, mające kształt migdałów. Idąc coraz niżej, można dostrzec szpiczastą kufę zakończoną nosem o barwie gorzkiej czekolady, dookoła którego można dostrzec kilka krótkich wąsików.
Bianca jest waderą średniej wielkości - ani małą, ani dużą.

Opisz wygląd postaci. Pamiętaj, by był zgodny ze zdjęciem. Wyróżnij cechy charakterystyczne.

GŁOS 

Scharakteryzuj głos, sposób mówienia wilka (nie linkujemy).

CECHY FIZYCZNE * 

Pozamagiczne cechy typu duża wytrzymałość, brak węchu. Pamiętaj, że nie może być w czymś absolutnie najlepszy. 

CHARAKTER * 

Opisz charakter tak, by inni mogli odwzorować jej zachowania w swoich opowiadaniach. W charakterystyce bądź konsekwentny - jeśli wilk jest "Wesoły i miły, ale ponury i wredny", a nie wyjaśnisz, co jest powodem danej reakcji lub uczuć, to trudno jest się do opisu odnieść.

LUBI * 

NIE LUBI * 

Opowiedz o zainteresowaniach, ulubionych rzeczach postaci, oraz takich, na które skrzywi się, zniesmaczona lub ucieknie z krzykiem. 

HISTORIA * 

Możesz napisać epopeję o losach twojego wilka, lub tylko przybliżyć nam fakty z jego życia. Tylko bez żadnych - "nie pamięta", "nikomu jej nie opowie".

RODZINA * 

Krótko o rodzinie, w tym szczeniakach, jeżeli postać je miała.

PARTNER * 

Imię partnera/nie ma/nie chce mieć itp.

RELACJE 

Wyróżnij osoby niekoniecznie należące do rodziny, ale będące kimś więcej, niż tylko znajomym. Powiedz, jakie są relacje między twoim wilkiem, a daną postacią; przyjaźnią się, rywalizują, a może są największymi wrogami?

LOKUM * 

Opisz, gdzie mniej więcej leży jaskinia twojego wilka, jak wygląda jej okolica, wnętrze.

INNE 

Pozostałe, dodatkowe informacje odnośnie twojej postaci.

DODATKOWE ZDJĘCIA 

Maksymalnie trzy obrazki przedstawiające postać. Tak jak grafika główna, link musi prowadzić do obrazka na stronie autora.

SPRAWNOŚCI * 

Szybkość: 23

Refleks: 28

Siła: 19

Wytrzymałość: 30

Dostajesz na start 100 exp, które możesz rozdzielić między cztery sprawności wedle uznania. Zauważ, że jeśli wcześniej napisałeś o słabej wytrzymałości wilka, to poziom exp wytrzymałości też nie powinien być wyższy, niż reszta.

http://orig15.deviantart.net/fbb0/f/2015/293/a/2/rhuuk_by_tatchit-d9dt62z.png

Tatchit
http://tatchit.deviantart.com/

Bianca

Diana /Ana(?)/   [odpowiednik Artemidy]

Bellona/Duellona /Bell/Duell, Due /   [rzymska bogini wojny]
Willow /Will/

Cazan /Caz, Az, Aza/

Astaroth /As, Asta, Astar/    [jeden z demonów]

Annabelle /Ann, Ana, Belle(?)/

_____________________________________________________________

http://pre00.deviantart.net/559c/th/pre/i/2012/194/1/e/starburst_by_tatchit-d573ehl.png

http://pre05.deviantart.net/ec2d/th/pre/f/2013/101/8/1/before_the_end__by_segnory-d61b00o.png

http://pre03.deviantart.net/f6f2/th/pre/f/2011/191/4/7/fire_wolf_by_silce_wolf-d3lcwzp.png

http://orig01.deviantart.net/3ef7/f/2011/325/6/c/ayoko_by_akreon-d4gv9ie.jpg

http://pre07.deviantart.net/e4ef/th/pre/f/2013/171/f/3/commision_by_darkside_cookie-d69gv2g.png

KONTAKT * 

Wpisz tu swój adres e-mail. Będzie on widoczny w karcie postaci.

ZDJĘCIE * http://pre00.deviantart.net/559c/th/pre/i/2012/194/1/e/starburst_by_tatchit-d573ehl.png

Link do strony autora, na której znajduje się grafika przedstawiająca twojego wilka. Postać nie może być taka sama jak inny członek i różnić się tylko ujęciem, pozycją.

AUTOR * Tatchit http://tatchit.deviantart.com/

Nazwa Autora

CYTAT
"Śmierć nie jest nieszczęśliwym zakończeniem życia. Wprost przeciwnie. To śmierć sprawia, że jest ono cokolwiek warte. Cenić można tylko to, co można stracić. Czy tego nie rozumiesz? Gdyby nie było śmierci, życie byłoby pozbawione sensu i niewarte zachodu."

Powiedzenie, myśl przewodnia, motto postaci

IMIĘ * Zwie się Lucifer i irytują go sytuacje, gdy ktoś próbuje spolszczać jego imię, nazywając go Lucyferem. 

Tu wpisujesz pełne imię. Zachęcamy do oryginalności. Imiona nie mogą się powtarzać, ani być zbyt podobne, jak "Alex" i "Aleks".

PSEUDONIM Ma ich dość dużo; Lucek, Lucuś, Lulu, Lusiek, Lu ... i zazwyczaj pozwala tak na siebie wołać (złości się tylko na pokaz, żeby zachować resztki dumy). Jego dawni towarzysze nadali mu pseudonim Białoskrzydły, a sam basior nie ma nic przeciwko wymyślaniu nowych nazw.

URODZINY 13 stycznia

Dzień i miesiąc

PŁEĆ *  Basior

WIEK * Równe 3 lata

Wyjaśnione w Wilczym Życiu.

STANOWISKO * Obrońca

Zgodnie z zakładką "Stanowiska".

ŻYWIOŁ * Nekromancja

Jeden wilk może władać tylko jednym żywiołem. Nie możesz wybrać żywiołu kosmosu i magii.

MOCE *

Opisz zdolności magiczne postaci. nie ma limitu mocy, jednak wszystkie powinny być zgodne z żywiołem i nie powinny czynić postaci wszechpotężną i niezwyciężoną.

TALIZMAN REPREZENTACJI * 

Opisz wygląd talizmanu. Określ reprezentację i moc specjalną z nią związaną (Wprowadzenie -> Sprawności)

Pamiętaj, że reprezentacja jest częścią ogółu. Nie można wybrać "dnia", "burzy", ale ich części - jak "świt", "piorun"

APARYCJA * 

Opisz wygląd postaci. Pamiętaj, by był zgodny ze zdjęciem. Wyróżnij cechy charakterystyczne.

GŁOS 

Scharakteryzuj głos, sposób mówienia wilka (nie linkujemy).

CECHY FIZYCZNE * 

Pozamagiczne cechy typu duża wytrzymałość, brak węchu. Pamiętaj, że nie może być w czymś absolutnie najlepszy. 

CHARAKTER * 

Opisz charakter tak, by inni mogli odwzorować jej zachowania w swoich opowiadaniach. W charakterystyce bądź konsekwentny - jeśli wilk jest "Wesoły i miły, ale ponury i wredny", a nie wyjaśnisz, co jest powodem danej reakcji lub uczuć, to trudno jest się do opisu odnieść.

LUBI * 

NIE LUBI * 

Opowiedz o zainteresowaniach, ulubionych rzeczach postaci, oraz takich, na które skrzywi się, zniesmaczona lub ucieknie z krzykiem. 

HISTORIA * 

Możesz napisać epopeję o losach twojego wilka, lub tylko przybliżyć nam fakty z jego życia. Tylko bez żadnych - "nie pamięta", "nikomu jej nie opowie".

RODZINA * 

Krótko o rodzinie, w tym szczeniakach, jeżeli postać je miała.

PARTNER * 

Imię partnera/nie ma/nie chce mieć itp.

RELACJE 

Wyróżnij osoby niekoniecznie należące do rodziny, ale będące kimś więcej, niż tylko znajomym. Powiedz, jakie są relacje między twoim wilkiem, a daną postacią; przyjaźnią się, rywalizują, a może są największymi wrogami?

LOKUM * 

Opisz, gdzie mniej więcej leży jaskinia twojego wilka, jak wygląda jej okolica, wnętrze.

INNE 

Pozostałe, dodatkowe informacje odnośnie twojej postaci.

DODATKOWE ZDJĘCIA 

Maksymalnie trzy obrazki przedstawiające postać. Tak jak grafika główna, link musi prowadzić do obrazka na stronie autora.

SPRAWNOŚCI * 

Szybkość: 22

Refleks: 28

Siła: 20

Wytrzymałość: 30

Dostajesz na start 100 exp, które możesz rozdzielić między cztery sprawności wedle uznania. Zauważ, że jeśli wcześniej napisałeś o słabej wytrzymałości wilka, to poziom exp wytrzymałości też nie powinien być wyższy, niż reszta.

_________________________________________________________________________________

KONTAKT * 

Wpisz tu swój adres e-mail. Będzie on widoczny w karcie postaci.

ZDJĘCIE * http://pre00.deviantart.net/559c/th/pre/i/2012/194/1/e/starburst_by_tatchit-d573ehl.png

Link do strony autora, na której znajduje się grafika przedstawiająca twojego wilka. Postać nie może być taka sama jak inny członek i różnić się tylko ujęciem, pozycją.

AUTOR * Tatchit http://tatchit.deviantart.com/

Nazwa Autora

CYTAT
"Śmierć nie jest nieszczęśliwym zakończeniem życia. Wprost przeciwnie. To śmierć sprawia, że jest ono cokolwiek warte. Cenić można tylko to, co można stracić. Czy tego nie rozumiesz? Gdyby nie było śmierci, życie byłoby pozbawione sensu i niewarte zachodu."

Powiedzenie, myśl przewodnia, motto postaci

IMIĘ * Zwie się Evangelist, jednak szczerze nie znosi tego imienia, przez co najczęściej przedstawia się jako Evanlyn bądź Ev.

Tu wpisujesz pełne imię. Zachęcamy do oryginalności. Imiona nie mogą się powtarzać, ani być zbyt podobne, jak "Alex" i "Aleks".

PSEUDONIM Toleruje skrót Ev bądź inne nieobraźliwe nazwy. Wyjątkiem jest pseudonim Eva - nie znosi go równie mocno co swojego pełnego imienia i nikomu nie pozwoli się tak nazywać.

URODZINY 1 sierpnia

Dzień i miesiąc

PŁEĆ *  Wadera

WIEK * Równe 2 lata

Wyjaśnione w Wilczym Życiu.

STANOWISKO * Obrońca

Zgodnie z zakładką "Stanowiska".

ŻYWIOŁ * Nekromancja, Wojna, Ciało

Jeden wilk może władać tylko jednym żywiołem. Nie możesz wybrać żywiołu kosmosu i magii.

MOCE *

✝ Dziedzictwo Śmierci ✝ " Przecież w zdobywaniu przyjaciół nic nie pomaga lepiej niż rozkładający się trup z francuskim akcentem." ✝ Potrafi ożywić martwe ciało na pewien czas zależny od wielu czynników. Umiejętność ta ogranicza się jedynie do martwych wilków, ludzi i innych zwierząt w których ciała Bianca potrafi tchnąć odrobinę życia. Nie oznacza to jednak powrotu danej istoty do życia, nie, najprawdopodobniej w takowe ciała wchodzi jakiś zupełnie obcy byt, duch czy coś w tym stylu, gdyż ożywiony truposz nie jest jedynie bezwładną kukiełką, kolejną "częścią ciała" wadery, którą kieruje jakaś część jej umysłu. Owszem, jest całkowicie zależny i posłuszny swojemu "stwórcy", jednak jest bytem inteligentnym, który potrafi dokonywać wyborów czy też rozwiązywać proste zadania, a nawet mówić. Nie posiada uczuć ani emocji, nie odczuwa też bólu, przez co przypomina bardziej inteligentnego robota niż żywą istotę. Moc pręgowanej nie ogranicza się jedynie do ożywienia jednego ciała. Bianca potrafi tchnąć życie w całą watahę kościotrupów, choć możliwe konsekwencje są mało przyjemne. Ponadto posiada zdolność przywołania, przez co:
a) może wyczuć trupy (do kilkunastu metrów)
b) może je przywołać z dna zbiornika wodnego, spod ziemi itd.
Oczywiście moc ta ma swoje ograniczenia i haczyki. Biance łatwiej jest ożywić świeżego trupa (im świeższy tym lepiej). Zużywa na to po prostu mniej energii i męczy się o wiele wolniej niż w przypadku ożywienia rozkładającego się od dłuższego czasu ciała czy też sterty suchych kości. Podobnie jest jeśli chodzi o liczbę truposzy oraz długość ich "życia". Możliwe konsekwencje przeciążenia to w najlepszym wypadku lekkie zmęczenie, a w najgorszym utrata przytomności, silny ból głowy, krwotok z pyska, nosa lub uszu, gorączka, dreszcze.
Co do trupów, to nie da się ich zabić (tak trochę nie żyją), ale da się je unieruchomić bądź unieszkodliwić. W końcu nie posiadają żadnych niesamowitych zdolności. Ożywieni nie stanowią zagrożenia również w tedy, gdy Bianca traci przytomność, zapada w sen, jest bardzo zmęczona lub ciężko ranna.

✝ Pióra z Rzeki Styks ✝ " Nawet Bogowie nie łamią przysięgi na Styks." ✝ Z niektórych części jej ciała wyrastają dziwne, czarne pióra, poprzecinane jaśniejszymi pręgami. Wadera dość wcześnie odkryła, iż może je do woli chować lub "wysuwać", a nawet wielokrotne powtórzenie tej czynności nie niesie ze sobą ryzyka zmęczenia. Mimo to, nie potrafiła rozgryźć ich właściwości. Z pozoru były bezużyteczne, nie poprawiały nawet jej wyglądu, a jeśli już, to tylko bardziej ją szpeciły. Długo chowała tę umiejętność w tajemnicy, nie chcąc by ktokolwiek pomyślał, iż jest beztalenciem z nieprzydatną - albo co gorsza - niepełną mocą. I jak zwykle bywa w takich okolicznościach, na właściwy trop naprowadził ją zwykły przypadek.
Odkryła wówczas, że Pióra mają właściwości chroniące. Sprawiają, iż wadera staje się niewidzialna dla tych, którzy mają w stosunku do niej złe intencje i ani ich sokoli wzrok, ani doskonały węch nie są w stanie zlokalizować jej położenia. Muszą polegać na słuchu, są też w stanie jej dotknąć, oczywiście gdyby wadera pozwoliła im się zbliżyć. Pióra też chronią ją przed wszelkim złem, jakie może wypełznąć z zaświatów, zaczynając od nieprzyjaznych duchów, a kończąc na potworach pokroju trzygłowych psów, hydr i ogarniętych rządzą mordu harpii. Pióra dają jej w tedy nie niewidzialność, lecz nietykalność, dusząc zapędy wrogów już w zarodku, poprzez uniemożliwienie przejścia do ataku. Raz miała okazję obserwować jak wielki potwór o iście obrzydliwym wyglądzie, zwija się przed nią na ziemi, próbując walczyć z mocą Piór. Nie mógł nawet jej drasnąć.
Oczywiście nietykalność działa tylko na kreatury, których ojczyzną są zaświaty bądź są z nimi mocno powiązane. Nie miała okazji wypróbować tejże umiejętności na demonie, ale pręgowana uważa, że działała by tak samo.
Pióra te nie bez powodu nazwane zostały Piórami z Rzeki Styks. Właśnie z tych czarnych wód, odgradzających świat żywych od Hadesu, powstały.

Opisz zdolności magiczne postaci. nie ma limitu mocy, jednak wszystkie powinny być zgodne z żywiołem i nie powinny czynić postaci wszechpotężną i niezwyciężoną.

TALIZMAN REPREZENTACJI * 

Opisz wygląd talizmanu. Określ reprezentację i moc specjalną z nią związaną (Wprowadzenie -> Sprawności)

Pamiętaj, że reprezentacja jest częścią ogółu. Nie można wybrać "dnia", "burzy", ale ich części - jak "świt", "piorun"

APARYCJA * 

Opisz wygląd postaci. Pamiętaj, by był zgodny ze zdjęciem. Wyróżnij cechy charakterystyczne.

GŁOS 

Scharakteryzuj głos, sposób mówienia wilka (nie linkujemy).

CECHY FIZYCZNE * 

Pozamagiczne cechy typu duża wytrzymałość, brak węchu. Pamiętaj, że nie może być w czymś absolutnie najlepszy. 

CHARAKTER * 

Opisz charakter tak, by inni mogli odwzorować jej zachowania w swoich opowiadaniach. W charakterystyce bądź konsekwentny - jeśli wilk jest "Wesoły i miły, ale ponury i wredny", a nie wyjaśnisz, co jest powodem danej reakcji lub uczuć, to trudno jest się do opisu odnieść.

LUBI * 

NIE LUBI * 

Opowiedz o zainteresowaniach, ulubionych rzeczach postaci, oraz takich, na które skrzywi się, zniesmaczona lub ucieknie z krzykiem. 

HISTORIA * 

Możesz napisać epopeję o losach twojego wilka, lub tylko przybliżyć nam fakty z jego życia. Tylko bez żadnych - "nie pamięta", "nikomu jej nie opowie".

RODZINA * 

Krótko o rodzinie, w tym szczeniakach, jeżeli postać je miała.

PARTNER * 

Imię partnera/nie ma/nie chce mieć itp.

RELACJE 

Wyróżnij osoby niekoniecznie należące do rodziny, ale będące kimś więcej, niż tylko znajomym. Powiedz, jakie są relacje między twoim wilkiem, a daną postacią; przyjaźnią się, rywalizują, a może są największymi wrogami?

LOKUM * 

Opisz, gdzie mniej więcej leży jaskinia twojego wilka, jak wygląda jej okolica, wnętrze.

INNE 

Pozostałe, dodatkowe informacje odnośnie twojej postaci.

DODATKOWE ZDJĘCIA 

Maksymalnie trzy obrazki przedstawiające postać. Tak jak grafika główna, link musi prowadzić do obrazka na stronie autora.

SPRAWNOŚCI * 

Szybkość: 22

Refleks: 28

Siła: 20

Wytrzymałość: 30

Dostajesz na start 100 exp, które możesz rozdzielić między cztery sprawności wedle uznania. Zauważ, że jeśli wcześniej napisałeś o słabej wytrzymałości wilka, to poziom exp wytrzymałości też nie powinien być wyższy, niż reszta.

Łowca czy Zwierzyna? // łowca, no ba ...

Na cienie trzeba uważać. Bo inaczej mogą wyrosnąć im zęby. Naprawdę mogą. A czasem, kiedy chcesz zapalić światło, żeby je odpędzić nagle okazuje się, że nie ma prądu.

Stephen King – Ręka mistrza

Cytat lub złota myśl: Na cienie trzeba uważać. Bo inaczej mogą wyrosnąć im zęby. Naprawdę mogą. A czasem, kiedy chcesz zapalić światło, żeby je odpędzić nagle okazuje się, że nie ma prądu.
Wygląd: 
http://68.media.tumblr.com/bc06bee78cda944c46816ffb2154769e/tumblr_inline_my9ksco50L1r8yevb.gif

http://media.giphy.com/media/11ggdCEB5dI7sc/giphy.gif


http://data.whicdn.com/images/19213088/large.gif

http://38.media.tumblr.com/4dd9668d797988c5e3b2c0dc4e73b1c0/tumblr_mvpni4l3sP1sorm4oo4_500.gif

http://images5.fanpop.com/image/photos/27100000/tate-tate-langdon-27171336-350-221.gif

Imię: Xenocide "Xeno"
Nazwisko: Wiggin
Wiek: 20 lat
Płeć: Mężczyzna
Rasa: Zmora
Głos: Link do wywiadu bądź piosenki, pozycja nieobowiązkowa.

Opis: Już na pierwszy, ewentualnie drugi, rzut oka można dostrzec, iż Xonocide jest introwertykiem. Cecha ta nie ma nic wspólnego z nieśmiałością, objawiającą się brakiem inicjatywy czy też strachem przed kontaktami z innymi. Chłopak ten po prostu nie ma ochoty na rozmowę z dwudziestą osobą z rzędu o tym, że pogoda dzisiaj nie dopisała, a korki w całym mieście skutecznie utrudniały ruch. Zwyczajnie nie jest mu to do niczego potrzebne, a wręcz nadwyręża jego zasoby energetyczne, bowiem Xeno jako introwertyk czerpie energię z wewnątrz siebie, z przebywania sam ze sobą, zaś kontakty z innymi powodują ubytek tejże energii. Nie oznacza to jednak, że unika wszelkich kontaktów z drugim człowiekiem. Wbrew pozorom lubi rozmawiać, jednak nie na tematy "o pogodzie", a o czymś konkretnym, co go ciekawi i sprawia, że potrafi mówić przez rekordowo długi czas. Trzeba przeto wiedzieć, iż blondyn jest typem małomównym, który woli słuchać cudzego gadania i tylko od czasu do czasu wtrącić swoje trzy grosze. Brak potrzeby ciągłego odzywania się ma swoje plusy, a jednym z ich jest zdolność słuchania drugiej osoby. Xenocide nie ma w zwyczaju komuś przerywać, koncentrować się na czymś innym niż rozmówca czy też słuchać jednym uchem, a wypuszczać drugim, chyba że jest to działanie z premedytacją, po to by jawnie okazać komuś brak szacunku, ewentualnie ma dobry powód. Kolejnym plusem jest myślenie zanim coś powie lub zrobi, przez co zazwyczaj unika nieciekawych sytuacji. Nie oznacza to jednak, że nie potrafi działać impulsywnie, szybko, bez zbędnego wahania - Xeno ma bardzo dobry refleks i bystry umysł, nie jest też z natury flegmatykiem. Potrafi nie tylko myśleć, ale i działać. I to działać szybko i skutecznie, miast próbować samą siłą dopiąć celu.

Jest osobą sprytną i inteligentną, woli jednak by inni brali go za głupiego młodzika, który ledwo co przestał być dzieckiem. Nie wychyla się i nie ujawnia, puki nie nadejdzie odpowiedni moment by to zrobić. Niech go nie doceniają, będzie większe zaskoczenie, jak okaże się, że nie są wszechwiedzący. Jak pokaże, że wszyscy się mylili.

Do celu będzie dążył za wszelką cenę, nawet jeśli będą nią cudze życia. Z łatwością idzie mu poświęcanie nieznanych bądź wrogich osób - są dla niego jedynie zwykłymi narzędziami, kukiełkami, przeszkodami, nie istotami z krwi i kości takimi jak on sam. Brak mu szlachetności i współczucia, nie ma litości dla wrogów, ani empatii dla obcych. Nie ukrywa tego, lecz również nikomu o tym nie mówi. Chyba, że spytasz. Lecz jeśli będziesz zadawał zbyt wiele pytań licz się z możliwością, że dostaniesz kulką w łeb i tyle cię widzieli na tym świecie.

Jedynie nieliczni zasługują na jego oddanie i tym nielicznym będzie wierny do ostatniej kropli krwi. Jest niezwykle stały w uczuciach i wierny tym, których zwie przyjaciółmi. Nie zmienia sprzymierzeńców, jak rękawiczek. Jeśli zdobędziesz jego lojalność, będzie w stanie poświęcić dla ciebie życie i tylko twoja zdrada będzie w stanie to zmienić. Nigdy nie wybaczy wbicia noża w plecy. Może się zemścić, ale nie musi. Jednakże nie odzyskasz już jego zaufania.

Nigdy.

Na podstawie powyższego opisu można wywnioskować różne rzeczy na tematy, których tutaj nie poruszono. Jestem więc zmuszona rozwiać wszelkie wątpliwości dotyczące Xenocide, by nikt nie wziął go za kogoś kim nie jest. Zacznijmy od tego, że pod ciemnymi, prawie czarnymi ślepiami skutymi lodem, kryje się wielkie poczucie humoru, okazywane głownie za pomocą swojej czarnej bądź wisielczej odmiany. Nieprzepadający za kontaktem lub pustą rozmową chłopak, w istocie jest całkiem wesołym osobnikiem, u którego uśmiech nie należy do rzadkich widoków - więcej - prawie cały czas jakiś jego cień błąka się po twarzy Xena. Mniejsza o to, czy jest szczerym wyrazem zadowolenia czy też grymasem zwiastującym coś nie do końca przyjemnego. Xenocide należy też do grupy ryzykantów, którzy lubią od czasu do czasu poczuć dreszczyk i adrenalinę krążącą w żyłach. Poszukiwaczem przygód również można by go nazwać. Jedynym problemem jest fakt, iż blondyn stara się pozostać anonimowy, niezależnie od tego z kim ma do czynienia. Ma też paskudny nawyk palenia za sobą mostów, przez co nie utrzymuje żadnych kontaktów z rodziną i starymi znajomymi, a od nowych osób odgradza się grubym i zimnym murem, przez który nie widać tego, co znajduje się w środku.

Nie należy za to do nadopiekuńczych osób, które zamknęły by swoich najbliższych w złotej klatce, jeśli istniało by nawet małe ryzyko niebezpieczeństwa. Z pewnością nie będzie nikogo próbował chronić w ten sposób. On, zamiast ucieczki, woli chwycić byka za rogi. Najprawdopodobniej stanie się twoim osobistym ochroniarzem, sunącym jak cień, wszędzie tam gdzie się udasz. I razem zmierzycie się z zagrożeniem. W każdym razie on tak to widzi.

Nie prowadzi życia towarzyskiego, nie ma kumpli, ani nawet znajomych, a utrzymuje się z zabijania łowców na zlecenie jakiegoś nadnaturalnego. Ma więc sporo wolnego czasu, który stara się zapełnić w jakiś bardziej kreatywny sposób niż jedzenie zimnej pizzy przed telewizorem. Często można spotkać go na strzelnicy lub w parku, gdzie biega ze swoim psem. Ćwiczy głównie w swojej dość sporej piwnicy, wyposażonej w różnego rodzaju przyrządy, które służą do polepszenia formy również łowcom. 

Xenocide w pełni akceptuje siebie jako zmorę i nie próbuje zmieniać swojej natury, wręcz przeciwnie, czasami przekazuje jej kontrolę. Mimo to, nadal pozostaje nieuchwytny dla tych, którzy z wielką chęcią spalili by go na stosie.

☯☯☯☯☯☯

Xenocide urodził się w rodzinie łowców, gdzie zabijanie nadnaturalnych było tradycją praktykowaną od pokoleń. Już od najmłodszych lat szkolił się na jednego z nich, a że był w tym całkiem niezły, postanowiono, iż to on przejmie pałeczkę i będzie dumnie prezentował ród Wigginów pośród innych łowców. Już jako kilkulatek miał swoje dziwactwa, które tłumaczono tym, że wychowuje się w takich warunkach, a nie innych. Na przykład większa chęć do zabijania, walki i okaleczania, mogła być ich zdaniem wynikiem szkoleń na łowcę, podobnie jak zainteresowanie różnego rodzaju bronią. A introwertyzm był całkiem ludzką rzeczą, podobnie jak siedzenie w cieniu, co tłumaczono sobie jako nieśmiałość. Cóż, psychologów nie mieli, a działania ludzkiego umysłu były im dość obce. Nie miał przyjaciół. Wychwalany jako chluba rodziny i wzór do naśladowania, szybko został znienawidzony przez inne dzieci łowców, które nieraz musiały wysłuchiwać porównań w stylu "Spójrz na tego Wiggina! To jest zdolne i grzeczne dziecko, nie to co ty!". Za to dzieciaki zwykłych ludzi uważały go za dziwaka, podczas gdy on widział w nich tylko niczego nieświadome, głupiutkie myszki, których życie było dziwaczne i nudne. Nie umiały nawet porządnie strzelać, ani wziąć zamachu nożem! Tak więc, 

Pupil: Zwierzęcy towarzysz, możliwy tylko jeden na postać, więcej jedynie za zgodą admina.
Stosunki: Relacje postaci z innymi postaciami na blogu, jak i pobocznymi stworzonymi przez ciebie (np. z rodziną)
Kontakt: Koniecznie podany gmail, może być także email/howrse/doggi. 

http://i.imgur.com/K2AKyll.jpg

https://68.media.tumblr.com/470056f88ebba9b51d4ceadfecb7ad22/tumblr_nkknvbtJ3X1rdspg7o1_500.jpg

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wygląd|| Zdjęcie realnego człowieczka. Gif/png/jpg

Tożsamość|| Xenocide

Przezwisko|| Najczęściej zwą go Xeno bądź Xen. Czasami by uniknąć nieporozumień związanych z jego dziwacznie brzmiącym imieniem, przedstawia się jako Collin.

Wiek (między 15, a 25)||

Miejsce pochodzenia|| (Kraj i miasto, choć samo państwo wystarczy)| Urodził się gdzieś w Niemczech, a mając trzy lata przeprowadził się wraz z rodzicami do Londynu.

Głos|| Link z youtube 

Miłość|| Zauroczenie/partner(ka)/ możesz napomnieć również o orientacji twojej postaci

Charakter||  W formie opisu.

Aparycja|| 

Budowa| Jaką figurę posiada toja postać? Jest szczupła, czy może bardziej tęga? Umieść tu również informację o wzroście.

Kolor oczu|

Kolor włosów|

Cechy szczególne| Tatuaże, kolczyki, znamiona, charakterystyczny chód...cokolwiek, co w jakiś sposób Cię wyróżnia. !Nieobowiązkowe!

Bliscy|| Opisz krótko bliskie ci osoby. Rodzina, przyjaciele, pies babci. Tylko ci najbliżsi. 

Inne|| !Nieobowiązkowe! Cokolwiek chcesz dodać

Inne zdjęcia|| !Nieobowiązkowe! Maksymalnie 4. Ta sama lub podobna osóbka

Autor|| Twój nick na howrse, bądź email

Tiglavve

https://38.media.tumblr.com/a23c150b4bc2beabde6b892b3d6f4f61/tumblr_n6t9g6ldIw1s6xg9wo2_500.gif

http://orig10.deviantart.net/052b/f/2014/186/f/d/mht_by_sansaxix-d7pch3v.png

http://img08.deviantart.net/1624/i/2011/175/a/a/______don__t_say_goodbye_______by_whitespiritwolf-d3jtvtp.png

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/17/58/14/1758147d137f88d959fbffef26614c70.jpg

If their wings are lost

They're never to return

In the winter frost

Their statues burn

Seven angels fallen in the shadows crawling

Broken wings of fate

Seven turned to evil balance in upheavel

Broken wings of fate

Pełne imię: Rafael "Raffa" Angel. Oto moi drodzy, świetny przykład rodzicielskiej złośliwości. Skoro mamy już nazwisko oznaczające anioła, to może nazwijmy syna imieniem jednego z archaniołów? Czyż to nie świetny pomysł?

Nie, kochani rodzice, to nie był dobry pomysł.

Przedstawia się jako: Talent do wybierania czy też wymyślania imion najprawdopodobniej odziedziczył po rodzicach. A raczej na pewno, gdyż jak inaczej wytłumaczyć fakt, iż sam z siebie przybrał miano Xenocide? Dziwne nie tylko dla mieszkańców Rzeczywistości, ale też dla każdego Tglavvczyka, tymczasem dla Raffy jest najlepszym imieniem jakie kiedykolwiek przyszło mu do głowy. Często zostaje skrócone do Xeno bądź Xen.
Wiek:  Wygląda na młodzieńca, który nie może mieć więcej niż 18 - 19 lat.
*Data urodzenia: Urodził się pierwszego stycznia w mroźną noc, gdy na kalendarzu widniał napis 13 Piątek.
*Miejsce urodzenia:  Jego przodkowie pochodzą z różnych stron świata, przez co Xeno odziedziczył mieszaną krew. Urodził się jednak w Niemczech, a gdy skończył 3 lata wyjechał z rodzicami do Anglii. Tam też spędził znaczną część swojego życia, od czasu do czasu wyjeżdżając za granicę do dalszej rodziny.
Płeć: Mężczyzna 

Rasa: Nie ważne czy jesteś osobą wierzącą czy też nie, ale oto masz przed sobą dowód na to, iż demony istnieją. Nie, nie są to szkaradne potwory o czerwonej skórze i łysych czaszkach, trzymające widełki, którymi będą kłuć nic nieznaczących grzeszników. Nie są to też monstra, bardziej przypominające powstałe z grobu trupy o muskulaturze Heraklesa niż ludzi. Śmiertelnicy wyobrażają je sobie właśnie w taki sposób, jakby zapomnieli iż w istocie są to upadłe anioły, które odwróciły się od Boga, nie chcąc uznać ludzi za gatunek lepszy od nich samych. Nadal przypominają swoich białoskrzydłych kuzynów, przynajmniej jeśli chodzi o ludzką część ich ciała. Młode, piękne ciało bez żadnych większych (wrodzonych) skaz, wysportowana sylwetka z zarysem mięśni ... i wszystko to, co czynie je w oczach niedoskonałych ludzi ideałami. Od aniołów odróżniają je skrzydła duże lecz proporcjonalne, tak by harmonijnie zgrywały się z resztą ciała, nie mające piór lecz grubą, elastyczną i wytrzymałą błonę, rozpiętą między kościstymi "palcami", a wieńczące je ostre szpony, gotowe są rozerwać ciało przeciwnika lub zablokować ostrze miecza. Skrzydła te są bardziej odporne na wodę, gdyż nie posiadają łatwo namakającego pierza, które wskutek kontaktu z wodą, mogło by uniemożliwić lot. Dobrze wyćwiczony demon jest w stanie latać bezszelestnie i niezwykle szybko. Wyliczając dalej, mamy parę rogów wyrastających z czoła i idących łukiem (zupełnie jak te kozie) nad czaszką upadłego. Do kompletu dostajemy parę czarnych, zimnych i okrutnych oczu, długie kły oraz szpony u rąk i nóg. Całość wieńczy długi, niezwykle giętki ogon, zakończony futerkowym pędzelkiem pod którym skrywa się twarda strzałka. Może on służyć za bicz, ster lub przeciwwagę.

Aczkolwiek demony pośród ludzi przybierają na ogół typowo człowieczy wygląd.

Profesja: Strzelec Wyborowy Królewskiej Armii Tiglavve służący w Oddziale do Zadań Specjalnych, jak również jeden z Wędrowców.
*Zawód (rzeczywistość): Był jednym z wielu uczniów jakiejś pomniejszej szkoły, która choć nieznana i mała, była porządną placówką, niczym nie ustępującą większym, prawie legendarnym budynkom. W wolnym czasie był zmuszony pomagać wujowi Wiliamowi i ciotce Gardenii na niewielkiej farmie. Po za tym robił za kogoś w rodzaju najemnika XXI w. - gotów był podjąć się każdej roboty, jeśli wynagrodzenie było odpowiednie.

Generalny opis ciała: Rafael to przeciętnej wielkości chłopak, mogący pochwalić się szczupłą i wysportowaną sylwetką z widocznym zarysem mięśni, które wyrobił sobie już jako młody chłopak. Tym co niewątpliwie przyciąga spojrzenie obcych ludzi, są jego oczy, barwą przywodzące na myśl taflę zamarzniętego jeziora, albo niebo w słoneczny, zimowy poranek. Jednakże nie tylko mają wspólny odcień. Są też równie zimne i beznamiętne, piękne i niebezpieczne, a widać w nich twardą stal, która nie ugnie się do niczyjej woli. Ślepia te potrafią jednym spojrzeniem przekonać najtwardszych wojów, że lepiej nie zadzierać z ich właścicielem. Niektórzy nazywają to spojrzeniem wilka, inni twierdzą, że jedynie odbija się w nich dusza Raffy. Oczy te kształtem przypominają ślepia kota, a okala je wachlarz czarnych rzęs. Jednakże nie są one jedynym ciekawym elementem wyglądu Xena. Bowiem chłopak może pochwalić się czarnymi niczym smoła, gęstymi włosami, które w Tiglavvskim słońcu miejscami lśnią ciemną zielenią lub nocnym granatem. Tworzą świetny kontrast dla jasnej skóry, która ciemnieje dopiero pod wpływem dużej ilości promieni słonecznych. Prawie nigdy się też nie czerwieni, dzięki czemu Xeno może dużo przebywać w upalne dni na świeżym powietrzu, bez konieczności korzystania z kremów i filtrów oraz ryzyka poparzenia. Prócz tych cech, można dostrzec też inne, nie rzucające się w oczy szczegóły. Usta wykrzywiające się w podstępnym uśmieszku, który czasem odsłania białe zęby. Ostre rysy twarzy, którą trudno wymazać z pamięci oraz to z pozoru kościste ciało, które okazuje się być niezwykle wygimnastykowane i zwinne, zupełnie jak u kota. Całość wieńczy niedbała postawa z rękami wiecznie w kieszeniach, a jednak emanująca swoistą energią.  
Jako demon wygląda tak samo, tyle że pojawiają się pewne "dodatki", które są znakiem rozpoznawczym upadłych aniołów. Do najbardziej rzucających się w oczy należy para wielkich, błoniastych skrzydeł o barwie czarno - granatowej, w silnym słońcu połyskujących dodatkowo ciemną zielenią, zupełnie jak włosy chłopaka. 
Typowy ubiór: Większość swojego życia spędza w stroju przywodzącym na myśl łucznika. Żadnych ciężkich pancerzy i kolczug. Tylko wygodne i lekkie szaty, składające się z brązowych spodni, zielonej tuniki, skórzanej kamizelki w kolorze ziemi oraz ciemnozielonej peleryny z kapturem, który chowa w cieniu twarz chłopaka. Do tego obowiązkowo zawsze ma przy sobie broń. Kołczan wypełniony strzałami o grotach z postrzępionymi krawędziami, tak by w razie próby wyciągnięcia wczepiły się swymi haczykami w ciało oraz czarnymi lotkami. Do tego prosty łuk i dwa noże przy pasku: jeden lżejszy, służący do rzucania, drugi cięższy, przypominający miniaturowy miecz. Wszystko co zakłada ma odcienie zieleni lub brązu, a jest to spowodowane przekonaniem Rafaela, iż taki strój łatwiej wtopi się w tło i umożliwi atak z zaskoczenia bądź szybkie ukrycie się w leśnej gęstwinie. Równie często można zobaczyć go w stroju żołnierza Armii, czyli typowo łuczniczym mundurze. 
W rzeczywistości, Raffa preferował jeansy, czarne t -shirty oraz ciemne bluzy wraz z markowymi adidasami.
Tatuaże, blizny, znaki szczególne: Posiada całkiem dużo pieprzyków, rozmieszczony na różnych częściach jego ciała. Łatwo też dostrzec blizny, z czego do najgorszych należą te na plecach, pozostawione przez bat pewnego grubego szlachcica. Ma też kilka mniejszych, nic nieznaczących szram.
Grafika/zdjęcie: (link) dowolnie: normalne zdjęcie/digital art/anime/(gify, jeśli tylko zechcesz). Jedno współczesne, drugie z wyglądem w Tiglavve.

Status majątkowy: Należy do osób oszczędnych, które kupują tylko to czego potrzebują, lecz nie szczędzą pieniędzy by kupić owo coś dobrej jakości, tak by służyło przez długi czas. Regularne pensje wypłacane w zamian za służbę koronie, może nie należą do najwyższych, lecz Raffa tym sposobem zdołał już uzbierać całkiem dużą sumkę. Oczywiście, wszystko ładnie poukrywał, tak by żaden złodziej nie widział w nim łatwego łupu.
Przekonania moralne: Jego kręgosłup moralny zachował się w szczątkowej formie. Niby dobry, a jednak potrafi posunąć się do zabójstwa lub tortur, a choć nie czerpie z tego przyjemności, to jednak nie czuje tak dużych oporów, jakie powinien czuć normalny człowiek. Lubi za to straszyć ludzi, ale nie przykładaniem noża do szyi, tylko czymś w rodzaju "buu" po wyskoczeniu zza krzaka. I nie uważa tego, za coś złego, nawet jeśli ktoś omal nie zejdzie na zawał.
Przekonania duchowe: Ateista.
Przekonania polityczne: Nigdy szczególnie nie interesowała go polityka, nie w świecie rzeczywistym, gdzie władza wydawała się bardzo odległa, a on nie miał na nią żadnego wpływu. Teraz też jest tym średnio zainteresowany, lecz musi orientować się kto wydaje mu rozkazy i z pewnością wkrótce wyrobi sobie opinię o rodzinie królewskiej i szlachcie.
Reputacja: Wilkołaki nie cieszą się ludzką sympatią. Zazwyczaj postrzegane jako krwiożercze bestie, które podczas pełni tracą nad sobą kontrolę, w dodatku zamieniając się w obrzydliwe, śmierdzące monstra, którym gęsta ślina spływa z pożółkłych kłów, a kaprawe oczka spoglądają na świat z krzywych pysków. No cóż, Ash jest pięknym wilkiem, który potrafi się nawet kontrolować, ale i tak woli nie przyznawać się do tego, jakiej jest rasy. Tak więc inni widzą w nim zwykłego człowieka, czasem selka, a chłopak choć nie przytakuje, nie zamierza też wyprowadzać ich z błędu. 
Gdy przywdziewa mundur Armii, mieszkańcy rozpoznają w nim jednego z lepszych łuczników, lecz Raffa nie jest na tyle istotną osobą, by ktokolwiek rozpoznał go po twarzy czy imieniu. Może z wyjątkiem reszty Oddziału do Zadań Specjalnych, kilku łuczników i dowódców. A wśród tej nielicznej garstki, określany jest mianem "cicha woda brzegi rwie".
Status prawny: Nic mu nigdy nie udowodniono, ba, nawet go nie podejrzewano. Mimo to, ma na koncie kilka grzechów, w tym morderstwa pod postacią wilka, gdy poniósł go instynkt i zew krwi.

Umiejętności niemagiczne: Strzelec Wyborowy nie tylko z tytułu, lecz przede wszystkim z umiejętności. Pierwszy raz na strzelnicy pojawił się w wieku lat dziewięciu, gdy udało mu się na to namówić ojca, oczywiście w świecie rzeczywistym. Od tamtego momentu uczył się posługiwania łukiem, a kochany tatuś widząc jego zainteresowanie bronią postanowił podarować chłopcu nóż, gdy skończył lat jedenaście. James Angel chyba sądził, że jego syn w przyszłości zechce zostać żołnierzem, tak jak on, więc postarał się by Rafael otrzymał odpowiednie wykształcenie. Albo po prostu chciał by nie wyrósł na nerda, siedzącego przed komputerem, tylko na "prawdziwego mężczyznę". Dużo czasu spędzał też w lesie z ojcem, który wpajał mu różne sposoby przetrwania i życia w dziczy. Od dawna uważa las za swój drugi dom i czuje się tam równie swobodnie co przeciętna dziewczyna w galerii handlowej.
Kolejną rzeczą o której trzeba tu wspomnieć, jest fakt, że w przeszłości dość często wdawał się w bójki, które zmotywowały go do regularnych ćwiczeń nad swoją kondycją fizyczną. Wyrobił sobie niezły refleks, a szczupłe i umięśnione ciało jest zwinne zupełnie jak u kota. Z łatwością przychodzą mu uniki czy szybka ucieczka. Podstawy samoobrony ma w małym palcu. 
Prócz tego potrafi pływać i nie spaść z konia.
I na tym lista się kończy, gdyż nie posiada więcej umiejętności, nie tylko praktycznych, ale ogólnie jakichkolwiek.
Nie potrafi gotować, nawet prostych dań.
Nigdy nie był orłem w nauce.
Nie ma ręki do dzieci.
Nie posiada talentu artystycznego; rysuje jak pięciolatek, śpiewa jak obdzierany ze skóry kot, a granie na instrumentach to dla niego czarna magia. Nut też nigdy nie ogarnął.
Nie umie opowiadać historii ani ich pisać.
Umiejętności magiczne: Drobne czary, nic szczególnego. Do ulubionych należy zdolność wtapiania się w cień, przemieszczanie się cieniami (wchodzi w jeden, wychodzi z drugiego), gaszenie źródeł światła (np. świecy, pochodni) oraz wywoływanie lodowatego wiatru, który choć nie przypomina huraganu, potrafi dać nieźle w kość.
Umiejętności nadnaturalne: Przemiana w wilka podczas pełni, silnej złości lub strachu, a także gdy tego sobie zażyczy. Dzięki temu, iż jest wilkołakiem, ma wyostrzone zmysły, lepszą sprawność fizyczną oraz zwiększoną odporność na choroby, a jego żołądek toleruje surowe mięso.


Hobby: każdy ma jakieś hobby albo o nim nie wie.
Talenty i umiejętności: każdy ma jakieś umiejętności.
Historia: zawsze jest jakaś historia do opowiedzenia. Konkretnie i ciekawie.
Rodzina: ale… nie każdy ma rodzinę.
Druga połówka: …
Charakter: to jest ważne. Nie próbuj na siłę definiować twojej postaci. Z czasem przekonasz się, jaka twoja postać naprawdę jest; jak się zachowuje w różnych sytuacjach, pod presją i sam na sam.
*Nawyki: to jedna z informacji, które mogą ci się kiedyś przydać.
*Edukacja: proszę bardzo, wymień co tam zechcesz.
*Znane języki i dialekty: wędrowcy znają ot, tak każdy język, ale TY nie musisz być wędrowcem.

Marzenia: każdy o czymś marzy.
Lęki: każdy się czegoś boi.
Cel:
Motywacja:
*Lubiane rzeczy: każdy ma swoje ulubione rzeczy.
*Nielubiane rzeczy: każdy czegoś nie lubi.
*Coś unikalnego:
*Ulubiony żywioł: to jedna z informacji, które mogą ci się kiedyś przydać.

Stowarzyszenia/kompanie: …do których należy TP. Już wkrótce się pojawią, ale możesz także wymyślić swoje.

Artefakt: Opis/zdjęcie/grafika.
Strażnik: Nie wypełniaj, jeśli jeszcze nie wiesz, kim/czym będzie.

Dodatkowe zapiski/zdjęcia: ?
Właściciel: Link do profilu na Hw + nick

Hasła:
1.
2.
3. vindicta

Pytania zapisane kursywą są jedynie wskazówkami. Nie musisz na nie odpowiadać.

TP - twoja postać

Gwiazdki są nieobowiązkowe.

http://orig02.deviantart.net/9741/f/2016/294/b/f/tumblr_inline_ocnawt1wh31tajdun_500_by_slawterthewolf-dalq4jp.gif

http://s12.favim.com/orig/160327/gif-evanpeters-murder-house-guy-Favim.com-4127237.gif

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/68/7b/6d/687b6d1e2911c8564e867d582b60831f.gif

https://media.giphy.com/media/14cfGxwofqYorS/giphy.gif

http://media.tumblr.com/80378b3e6ffd3a421d87339524c8ec76/tumblr_inline_mmf93eCT5e1rjhzc7.gif

http://68.media.tumblr.com/bc06bee78cda944c46816ffb2154769e/tumblr_inline_my9ksco50L1r8yevb.gif

Cytat lub złota myśl: zostanie wstawiona jako tytuł posta powitalnego.

Wygląd: http://68.media.tumblr.com/bc06bee78cda944c46816ffb2154769e/tumblr_inline_my9ksco50L1r8yevb.gif

http://38.media.tumblr.com/f1d4cfad87a41317b2f94df463238ff0/tumblr_mrcl6r50tV1rzg1z6o1_500.gif


https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/68/7b/6d/687b6d1e2911c8564e867d582b60831f.gif

Imię: Rafael "Raffa"

Nazwisko: Angel

Wiek: 20 lat

Płeć: Mężczyzna

Rasa: Anioł

Głos: Link do wywiadu bądź piosenki, pozycja nieobowiązkowa.

Opis: Tutaj możesz zawrzeć charakter, historię, ale też wygląd i umiejętności swojej postaci. Charakter powinien mieć min. 10 linijek, a reszta podpunktów nie ma określonej długości.

PROLOG "ANIELE, STRÓŻU MÓJ..."

Ukryta przed wzrokiem śmiertelników postać o wielkich, śnieżnobiałych skrzydłach wykonywała rytuał przemiany nad brzuchem ciężarnej kobiety, która miała już niedługo urodzić swojego pierworodnego syna. Kobieta spała, a jej usta wyginały się w lekki uśmiech. Musiało śnić jej się coś przyjemnego, albo podświadomie była zadowolona z czaru, którym wnikał w nienarodzone dziecko. Jej anioł stróż przysiadł na skraju łóżka, śledząc każdy ruch Białoskrzydłego. Pilnował by wszytko przebiegło pomyślnie, by tamten nie popełni nawet najmniejszego błędu, by dziecko przyszło na świat całe i zdrowe, z anielską cząstką, która ujawni się później, gdy będzie dorastał. Na razie wszytko szło zgodnie z planem, rytuał powoli dobiegał końca. Białoskrzydły prawą rękę położył na brzuchu matki, a z jego dłoni zaczęło emanować ciepło i świetlisty blask, powoli wnikający w głąb ciała. Nienarodzony chłopczyk poruszył się pod wpływem energii, lekko kopiąc rękę anioła. Na ustach Białego pojawił się lekki uśmiech, lecz wzrok był nadal skupiony. Za parę chwil będzie po wszystkim.

W tym samym czasie, całkiem niedaleko dwójki aniołów, kobiety i nienarodzonego malca, toczyła się walka. Jeden z łowców wyruszył z misją zabicia demona, który panoszył się po mieścinie, żerując na ludziach, ich nieszczęściu oraz strachu, który sam sprowadzał. Demon jednak okazał się potężniejszy niż sądzono. Udało mu się zabić lub śmiertelnie ranić wszystkich, którzy spróbowali pokrzyżować mu plany. Tylko jeden człowiek jeszcze trzymał się życia, nie dając za wygraną. Wiedział jednak, że nie ma szans wyjść z tego starcia cało. Trzymając się za krwawiącą ranę na nodze, chwiejnie wycofał się do tyłu. Widząc to, demon z tryumfalnym uśmiechem zaatakował, wyciągając w kierunku łowcy ręce wykrzywione w zarys szponów. Zacisnął swoje dłonie na szyi mężczyzny, który upadł do tyłu, nie mogąc skutecznie oprzeć się sile potwora. Ten nie zamierzał szybko wykończyć mężczyzny. Nie, łowca zasłużył na długą i bolesną śmierć. Krzywy uśmiech odsłonił pożółkłe zęby, a z paszczy stwora wydobył się smród przywodzący na myśl gnijące resztki jedzenia. Ostre paznokcie wbiły się w skórę powodując dodatkowy ból, jakby demonowi nie wystarczyło powolne duszenie ofiary. Łowca jednak nie zamierzał zawalić misji, jaką mu powierzono. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie uda mu się wyjść z tego starcia cało, jednak to nie stanowiło problemu. Nie w tedy, gdy zdecydował się poświęcić swoje życie, byle tylko pozbyć się przeciwnika. Powoli, tak by oprawca nie zwrócił uwagi na ruch, łowca wyciągnął nóż. Narzędzie wyglądało zwyczajnie, jednak w istocie zostało zaklęte przez widzącego. Mężczyzna szybkim, wręcz wyćwiczonym ruchem ręki wbił ostrze w szyję demona, przebijając ją na wylot, nim ten zorientował się co się dzieje. Krew w ciemności przybrała czarną barwę, niczym płynny mrok, który pokrył wszytko dookoła.

- Na drodze do Piekła będziesz mi towarzyszył! - usta łowcy poruszyły się, układając się w gdzieś zasłyszane zdanie, lecz nawet najcichszy szept nie wydobył się spomiędzy warg. Mężczyzna wyszarpnął nóż z ciała demona, po czym obaj, jedne po drugim, odeszli z tego świata. Sługa Zła był jednak wystarczająco potężny, by niewielka cząstka jego ducha, nie chcąca pogodzić się ze śmiercią, ruszyła w poszukiwaniu dziecka w którym mogła by żyć. Tym samym zamieniając pechowego malucha w zmorę. Na nieszczęście jedynym odpowiednim człowiekiem, był nienarodzony Rafael, którego Białoskrzydły Anioł przemieniał w jednego ze swoich. Mroczna energia pewna swojej siły, postanowiła zatopić kły w duszy chłopca i wyrwać go spod anielskiej władzy i wpływów. To miał być nowy sługa zła, nowa istota mroku, która będzie kontynuować sianie strachu, smutku i nienawiści pośród mieszkańców miasteczka. Mroczna energia zaatakowała nagle, nie dając czasu boskim posłańcom na jakąkolwiek obronę. Jedynym ostrzeżeniem było nagłe zimno, by niecałą sekundę po tym szyba w oknie rozpadła się na tysiące małych kawałeczków, jakby uderzyło w nią coś niezwykle silnego. Czarny, ledwie widoczny dym, znalazł się tuż przy brzuchu kobiety i rzucił się w na dłoń Białoskrzydłego, który nie mógł przerwać rytuału. Drugi z aniołów próbował zatrzymać demoniczną cząstkę, spalić ją swym blaskiem, jednak było już za późno. Mroczna energia splatając się z czarem spływającym z palców Białego wniknęła w ciało małego Raffego, na zawsze odmieniając jego życie. Chwilę po tym rytuał dobiegł końca, a jego skutków nie dało się już cofnąć. Oba anioły, drżąc, spojrzały na siebie, a w ich oczach malował się strach.
"Co myśmy uczynili?" zdawały się mówić ich spojrzenia. "Co wyrośnie z tego chłopca?"

ROZDZIAŁ I "STRĄCONY Z NIEBIOS"

W niewielkiej miejscowości, której było bliżej do wsi niż miasta, pewne małżeństwo spodziewało się dziecka. Para było o tyle niecodzienna, że w swoich rodzinach mieli przodków pochodzących z różnych krajów, między innymi Anglii, Japonii, Polski, Ameryki, Rosji, Czech i najpewniej jeszcze kilku państw. Matką była młoda kobieta o jasnej cerze, brązowych włosach i oczach, z zawodu nauczycielka biologi i geografii, nosząca popularne imię Lily. Ojciec nazywał się Daniel, był żołnierzem, który służył w wojsku od kilku lat. Miał on opaloną cerę, blond włosy i oczy barwą przypominające ocean. USG wykazało, że w niewielkim jednorodzinnym domku ma pojawić się chłopczyk. Rodzice byli bardzo szczęśliwi (chociaż Lily chciała córeczkę) i po pewnym czasie na świat przyszedł tłuściutki blondynek. Rodzice długo nie mogli zdecydować się na odpowiednie imię dla dziecka. W końcu z pomocą przyszła jedna z wielu ciotek, proponując by chłopak nazywał się Rafael, tak jak jeden z aniołów. Lily i Danielowi spodobało się to dość ciekawe i niezbyt popularne imię, w dodatku świetnie pasujące do ich nazwiska; przecież Angel oznacza anioła. I tak właśnie Rafael został Rafaelem.

Pierwsze lata jego życia mijały dość zwyczajnie, a jego życie nie różniło się zbytnio od tych jakie wiedli jego rówieśnicy. Gdy skończył pięć lat, po raz pierwszy ujawniła się jego przynależność do rasy aniołów. Przez zupełny przypadek, objawił się w pełnej anielskiej chwale, świecąc jak lampka nocna, tuż przed sąsiadką Gardenią, która zaprosiła go wraz z rodzicami na herbatkę i ciasteczka. Z jego pleców wyrosła para śnieżnobiałych skrzydeł, które zdawały się być nieproporcjonalnie duże dla tak małego chłopca, a oczy wesoło iskrzyły, patrząc na starszą panią z dziecięcą ufnością. Gardenia w pierwszej chwili omal nie zeszła na zawał, na szczęście dla niej i Raffy, była osobą wierzącą, katoliczką, którą co niedzielę można było spotkać w kościele. Nie trudno wyobrazić sobie, co musiała pomyśleć o małym chłopcu, który potrafi przemienić się w anioła. Od tamtej pory był to ich "mały" sekret, a Rafaelowi nigdy więcej nie zdarzyło się przemienić, puki nie skończył lat dziesięciu.
Krótko po tym wydarzeniu okazało się, że Lily znowu spodziewa się dziecka. Po długich dziewięciu miesiącach na świat przyszedł Dylan - braciszek Raffego, młodszy od niego o całe pięć lat. W przeciwieństwie do Rafaela, Dylan miał ciemnobrązowe włosy i zwyczajne, piwne oczy. Pięciolatek na początku cieszył się, że będzie miał braciszka, jednak dość szybko zmienił zdanie. Uważał, że rodzice poświęcają małemu o wiele za dużo czasu, w dodatku dzieciak płakał w nocy, nie dając mu spać. Powoli mijały kolejne dni, tygodnie, miesiące i lata, wypełnione zwykłą prozą dnia. Jawna nienawiść Rafaela do brata nie zmalała ani odrobinę, nawet w tedy gdy chłopak zdmuchnął osiem świeczek na swoim urodzinowym torcie. Rodzice próbowali jakoś pogodzić ze sobą rodzeństwo, co wcale nie było łatwe i nie przynosiło żadnych efektów. Na ósme urodziny, Daniel postanowił zabrać syna do lasu. Spędzili tam kilka dni, nocując w namiocie, siedząc przy ognisku nad którym piekli kiełbaski i spacerując po lesie. Jednak pobyt tam nie był tylko zwykłą rozrywką - Daniel uczył syna tropić zwierzęta, łowić ryby, rozbijać namiot, rozpalać ognisko, a przede wszystkim próbował do niego dotrzeć. Po tych kilku dniach i rozmowach z ojcem, Raffa zmienił odrobinę stosunek do Dylana z nienawiści na chłodną obojętność. Ponadto od tamtego czasu wypady do lasu, stały się małą rodzinną tradycją. Kolejne lata były pełne szczęścia - blondyn pilnie uczył się w szkole, był jednym z najlepszych uczniów, ojciec uczył go swojej wiedzy o lesie, zwierzętach, sztuce przetrwania oraz zabrał syna na kilka lekcji jazdy konnej. W kościele nikt ich nigdy nie widział.
Pierwsza tragedia miała miejsce wiosną, gdy chłopak kończył piątą klasę podstawówki. Jego ojciec musiał opuścić rodzinę i wyjechać daleko na front, tam gdzie przywita go suchy krajobraz i śmiercionośne pociski wrogiej armii. Rafael bardzo to przeżył, nie mogąc poradzić sobie z faktem, że jego ukochany tatuś wyjeżdża na bardzo długi czas. I choć nikt mu tego nie mówił, chłopak zdawał sobie sprawę, że Daniel Angel może już nigdy nie powrócić do domu. To był najsmutniejszy koniec roku szkolnego i początek wakacji. Ojciec starał się przysyłać listy, jednak było to marne pocieszenie. Ale zawsze jakiś znak życia. Nic więc dziwnego, że na całą rodzinę padł cień, gdy Daniel nagle przestał przysyłać owe "znaki". Raffa cały czas wyczekiwał listu od ojca, jednak był to próżny wysiłek. Tuż po rozpoczęciu roku szkolnego, 13 września, wcześnie rano w drzwiach domostwa państwa Angel, pojawił się mężczyzna w ozdobnym mundurze. Ładne ubranie było jednak tylko przykrywką dla najgorszej "złej wieści" jaką Rafael mógł kiedykolwiek usłyszeć. Daniel Angel zginął na polu bitwy od dwóch strzałów; jeden trafił go w brzuch, drugi w głowę.
Rafael z trudem zaakceptował tę wiadomość, czas jednak uleczył rany i chłopak zaczął normalnie funkcjonować, nie poświęcając zmarłemu ojcu więcej uwagi niż powinien. Mimo to, głęboko w nim rozniecił się maleńki płomyczek nienawiści skierowanej w kierunku świata i innych ludzi, podsycany uczuciem goryczy i żalu. Radowało to maleńką demoniczną cząstkę, jaką w sobie nosił. Może nie udało jej się przemienić go w zmorę, ale to nie było wystarczającą przeszkodą, by porzuciła cel sprowadzenia Raffego na drogę zła. Teraz gdy chłopak czuł tak wiele negatywnych emocji, zdawało się, że na tych fundamentach może wybudować prawdziwą świątynię zła. Nie była jednak jeszcze tak potężna. Musiała czekać.
Tymczasem blondyn poszedł do gimnazjum, mieszczącego się w sąsiednim mieście. Wszyscy powtarzali mu, iż oto zaczyna się jeden z najważniejszych okresów jego życia, wyjście z dzieciństwa i wstąpienie w dorosłość. Rzeczywistość jednak nie była aż tak różowa, jak słyszał z ust dorosłych. Pewna grupka ze starszej klasy, upatrzyła go sobie jako cel - znęcano się nad nim fizycznie i psychicznie, wiele razy publicznie go ośmieszano, bito, okradano oraz robiono mu wiele chamskich psikusów. Inni uczniowie trzymali się od niego z daleka, nie chcąc paść ofiarą bandy. To był idealny czas dla mrocznej energii, która nie chciała by chłopak wyrósł na empatycznego mężczyznę, który na zło odpowiada dobrocią. Robiła więc wszystko co tylko mogła, by zrealizować swój cel. Jej możliwości ograniczały się do podsycania nienawiści, gniewu i uczucia niesprawiedliwości oraz tłumienia wszelkich pozytywnych emocji, takich jak chęć zawarcia pokoju czy wybaczenia swoim oprawcom. Mimo to, Raffa nadal miał wolną wolę, a jego decyzje nie były odgórnie kierowane ani przez siły anielskie ani przez demoniczną cząstkę. Wybrał to, co uważał za słuszne...
W dość krótkim czasie dobry uczeń zmienił się nie do poznania. Nadal zbierał dobre oceny, przynajmniej w większości, lecz zaczął wdawać się w bójki, które stały się dla niego czymś zupełnie naturalnym. Był chłopakiem silnym, a gdy wziął się ostro za trening, stał się potworem, kreaturą, która ustawiała do pionu nawet największych szkolnych twardzieli. Nigdy jednak nie zaczepiał ani nie wywoływał konfliktu. Walczył wyłącznie sprowokowany, można powiedzieć, że w samoobronie. Nikogo to jednak nie interesowało, ważny był jedynie wynik walki. Może gdyby Raffa dał się skatować wszyscy spojrzeli by na to z innej perspektywy. Może. Ale on nigdy się nie poddał, nie przegrał. Lily Angel wiele razy była wzywana do szkoły, prosto na dywanik u dyrektora. Dla wszystkich było jasne, że nie potrafi zapanować nad swoim pierworodnym synem. Nie pomagały prośby i groźby skierowane do Raffego. Obudził się w nim sadyzm i uczucie kontroli, władzy, która powoli przeżerała jego anielską duszę. Z łownej zwierzyny stał się drapieżnikiem, samotnym łowcą, pozostającym na uboczu. Nie miał przyjaciół, nawet znajomych, którym mógłby powiedzieć "cześć". Nikt nie chciał się do niego zbliżyć, a on nie starał się o to, by darzono go jakimkolwiek cieplejszym uczuciem. Spalił za sobą wszystkie mosty, a tam gdzie mostów nie było, postawił gruby, zimny mur. 
Bardziej przypominał zmorę niż anioła.
Los jednak bywa złośliwy, a może zwyczajnie ironiczno - sarkastyczny? I tak, gdy Rafael miał lat trzynaście, a jego jakże kochany braciszek Dylan osiem, zdarzyło się coś niezwykłego. I strasznego zarazem. 
Lily po powrocie z kolejnej wizyty u dyrektora, który poinformował ją o kolejnym wybryku jej syna, pokłóciła się z Raffem. Rzadko kiedy się kłócili, a już na pewno nie tak mocno jak wtedy. Było trzaskanie drzwiami, krzyki, płacz i wyrzucanie sobie wszystkiego, co tylko ślina przyniosła im na języki. W tym całym chaosie moc Raffego postanowiła wtrącić swoje trzy grosze. Świetlisty promień, gorący niczym błyskawica i święcący jaśniej niż słońce, wystrzelił z dłoni blondyna, który nie potrafił nad sobą zapanować i ugodził Lily Angel prosto w serce. Chłopak, przerażony tym co zrobił, osunął się na podłogę. Cała złość momentalnie z niego uleciała, a oczy zapiekły od zbierających się w nich łez. Chciał podpełznąć do ciała matki, jednak coś go odepchnęło. A raczej ktoś. Dylan z mokrymi policzkami i zasmarkanym nosem z całej siły popchnął starszego brata, jak najdalej od mamy. Sam do niej podbiegł i upadł na kolana, wyciągając małe rączki nad jej ciałem. Zaczął śpiewać. Był to dziwny język, lecz mimo to Raffa potrafił rozróżnić słowa. Melodia najpierw smutna, powoli przechodziła w coraz weselszą, opowiadającą o szczęśliwych chwilach, miłości i przyjaźni. Z dłoni Dylana popłynęło światło, niczym ledwo widoczna mgiełka, lekko iskrzącą się tysiącami złotych iskierek. Nie była gorąca, tylko ciepła niczym letni wietrzyk. Nie emanowała ostrym, surowym światłem, lecz lekko rozjaśniała przestrzeń wokół. Była delikatna, nie gwałtowna i ostra. Skrzydła Dylana też były inne. Białe, ale z lekkim cytrynowym blaskiem, przyjemnym dla oka. On i Rafael, dwa anioły, tak różne od siebie, niczym dobro i zło. Po policzku Raffego spłynęła łza. Gdy ośmiolatek skończył swoją pieśń, Lily Angel drgnęła, po czym wzięła głęboki oddech i otworzyła oczy. Żyła. Dylan ją uratował. 

Schody zaczęły się dopiero w dniu, kiedy Rafael poszedł do gimnazjum, mieszczącego się w sąsiednim mieście. Właśnie tam brutalnie przypomniano mu o tym, że czerwone oczy nie są czymś normalnym u ludzi. Gabriel jednak nie zamierzał się skarżyć, miał za ojca żołnierza, który od pamiętnego wypadu do lasu, zdążył nauczyć go kilku przydatnych rzeczy. W przeciągu kilku miesięcy dobry uczeń zmienił się nie do poznania. Wdawanie się w bójki stało się dla niego czymś zupełnie naturalnym. Rodzice nie raz byli wzywani do szkoły, jednak dla wszystkich było jasne, że nie potrafią zapanować nad Gabrielem. Chłopak nie chciał powiedzieć skąd zaszła w nim zmiana, był też głuchy na wszelkie prośby i groźby dotyczące jego zachowania. Nadal był jednym z lepszych uczniów, jednak jego "wybryki" sprawiły, że większość nauczycieli zwyczajnie go nie lubiła. Chłopak miał skłonności sadystyczne, które ujawniły się w tamtym okresie.. Nie miał przyjaciół w szkole - nikt nie chciał się z nim zaprzyjaźnić, ani on jakoś szczególnie o przyjaźń się nie starał. Wystarczyło mu kilku kumpli "z podwórka" i młodszy brat, którego co prawda nie trawił, jednak lepsze takie towarzystwo niż żadne

W dodatku okazało się, że

. Wolny czas spędzał na amatorskich treningach, które miały uczynić go silniejszym, poprawiły też jego stopnie z WFu. Natomiast w domu nie było źle, co prawda jego stosunki z rodzicami trochę się pogorszyły, jednak nadal byli kochającą się rodziną. W każdym razie do czasu ... 

Gabriel pamięta wszystko z najdrobniejszymi szczegółami, tak wyraźnie, jakby stało się to wczoraj. Gdy pogrąża się we wspomnieniach, mógłby przysiąc, że czuje zapach dymu, trawiącego wszystko wokół. Czuje niesamowity gorąc, pochodzący zza zamkniętych drzwi, widzi dziwną pomarańczową łunę przez szparę pod drzwiami z której również unoszą się ciemne kłęby dymu. Wolno, jak we śnie wstaje z łóżka i wpatruje się w dziwne zjawisko, jakby nie wierzył, że dzieje się to naprawdę. I w tym momencie jego uszy rozdziera wrzask, jakiego nigdy wcześniej nie słyszał. Czyste przerażenie, nie, panika, zupełnie jakby ktoś palił się żywcem ... Czas nagle przyśpiesza, Gabriel zgina się w pół i zaczyna kaszleć, nie zdaje sobie sprawy, że po jego policzkach ciekną łzy. Wie, co się dzieje, wie co się stało i wie, że jeśli będzie tu dalej tkwił to zginie. Kto krzyczał? Mama, tata, Dylan? Chce im odkrzyknąć, ale nie może, płuca ma pełne zabójczego dymu, który powoli go dusi. Serce przyśpiesza, pompując adrenalinę. Już nic nie czuje, nie myśli, teraz kieruje nim tylko jedna myśl. Opada na kolana, chwytając czystsze powietrze tuż nad podłogą, powoli wraca mu jasność umysłu. Czołga się do okna, jego jedynej szansy, czas niesamowicie pędzi, słyszy jak coś za drzwiami upada, przeżarte ogniem. Szybciej, szybciej! W końcu dociera do okna. Nabiera pełne płuca powietrza i nie oddychając, szybko podnosi się do góry, jednocześnie otwierając okno. Widzi w oddali pędzące wozy strażackie na sygnale, a za nimi karetki, przez chwilę wydaje mu się, że widzi nawet policyjny radiowóz. Nie ma czasu by się im przyglądać. Patrzy w dół, na miękkie kwiaty, które muszą zamortyzować jego upadek. To przecież tylko kilka metrów, chyba się nie zabije, prawda?

Niewiele myśląc, przechodzi przez okno i skacze. Wiatr świszczy mu w uszach, przez chwilę unosi się w powietrzu, by na koniec boleśnie uderzyć o ziemię. Adrenalina tłumi ból, więc jeszcze nie wie, że z jego nogą nie jest najlepiej. Na czworakach odczołguje się, byle dalej od domu. W tedy widzi pierwszy wóz strażacki, który dotarł na miejsce. Zerka do góry i widzi. Wybuch. Masa płomieni spowija okno z którego zeskoczył i zdaje się z niego śmiać. Już nic nie czuje, tylko siedzi nieruchomo na ziemi, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Nie czuje czyichś rąk, które go podnoszą i zabierają do jednej z karetek. Wszystko powoli robi się czarne, aż w końcu nie ma już nic.

Szpital. Białe ściany na których widnieją karykatury bohaterów popularnych kreskówek, równie ponurych co atmosfera wokół. Gabriel pamięta ohydny smród środków czyszczących, leków i chorób, który unosi się w powietrzu. Czuje na sobie szorstki materiał nowego ubrania, oraz spraną kołdrę w niebieskie wzorki. Mówią, że to cud. Nie ma oparzeń, noga nie jest złamana, no i nie udusił się dymem. Cud. Na sąsiednim łóżku, pod oknem leży Dylan. Widzi jego rozczochrane brązowe włosy. Żyje, choć na zawsze będzie miał brzydkie blizny na lewej nodze, którą liznęły płomienie. Czy to on tak krzyczał? Dlaczego to ON przeżył, a nie mama albo tata? Dlaczego?! Gabriel zaciska dłoń w pięść i powoli wstaje z łóżka. Szybko podchodzi do śpiącego brata, by brutalnym szarpnięciem wyrwać go ze snu. Widzi zdziwienie w brązowych oczach, gdy krzyczy, że to wszystko jego wina, że to on powinien umrzeć, a nie Lily i Daniel. Tamten zaczyna się bronić, ale czerwonooki nie daje dojść mu do słowa. Zwija dłonie w pięści i zaczyna go bić. Jeden cios w brzuch, drugi w twarz, trzeci jeszcze gdzie indziej. Krzyczy i płacze, wyładowując się na młodszym bracie, który nie ma szans się obronić. W końcu ciosy ustają. Gabriel siedzi okrakiem na nieruchomym ciele brata, pokrytym krwią, która tworzy czerwoną plamę na białej pościeli. I na rękach Gabriela. Przez łzy widzi wbiegający personel, zabierający go jak najdalej od Dylana, którym już zajęli się lekarze. Piekące łzy spływają mu po policzkach, a złość ulotniła się bez śladu. Wie co zrobił, ale nie potrafi zmusić się do żalu. Nie jest mu nawet przykro.

Kolejne dni zlewają się w szarą plamę, pełną lekarzy i pielęgniarek. Widzi ich podejrzliwy wzrok, gdy z obojętnością połyka jakieś leki. Chyba na uspokojenie, bo robi się po nich lekko senny. Dni upływają mu na bezsmakowym posiłku, obcych głosach dochodzących zza ścian, jest tak obojętny na wszystko, że nie odczuwa nawet nudy. Na stoliczku obok łóżka, leży niewielka książka, którą ktoś mu podrzucił. Kiedyś sięgnął by po nią z zapałem, teraz nawet nie sprawdził tytułu. Wciąż pozostaje w stanie, który lekarze nazwali szokiem pourazowym. Za kilka dni zostanie przeniesiony do innej sali. Tam będzie miał inne dzieci do towarzystwa, telewizję, kącik z zabawkami i kredkami, a nawet psychologa, który spróbuje mu pomóc. Gabriel nie pamięta terapii. Pamięta psychologa, starszego faceta z rzadkimi, siwiejącymi włosami i bystrymi niebieskimi oczami. Pamięta, że powoli wychodził z tego dziwnego otępienia. Najpierw oglądał nudne programy w telewizji, później zaczął czytać i przysłuchiwać się cudzym rozmowom - okazało się to lepsze niż nudne seriale i potrafiło zająć na dłuższy czas. Jego życie nigdy nie wróciło do normalności, ani on sam nie był już tym samym Gabrielem co wcześniej. Stał się bardziej wycofany, nie dopuszczał do siebie nikogo, a na każdą próbę nawiązania z nim kontaktu reagował agresywnie. Ze szpitala trafił do przepełnionego sierocińca, gdzie musiał dzielić pokój z czterema innymi chłopakami. Grubym blondynem Adamem, chudzielcem do którego wszyscy mówili Rudy, niezwykle wysokim Benem oraz egoistycznym Lloydem. Na początku chłopcy próbowali się z nim zaprzyjaźnić, jednak skończyło się na ostrych słowach, które doprowadziły do bójki. Cała piątka trafiła do pielęgniarki, która nawrzeszczała na nich tak, że postanowili się nawzajem ignorować.

W sierocińcu spędził całe wakacje, by pod ich koniec dowiedzieć się, że jakaś daleka ciotka z Ameryki, chce go do siebie zabrać. Nie miał za dużego wyboru, a w Anglii nic już go nie trzymało. Dylan znalazł sobie ciepły kąt u ciotki Zofii, mieszkającej gdzieś przy granicy ze Szkocją, więc Gabriel został zupełnie sam. Gdy więc sierpień zbliżał się ku końcowi, odbył dość długi lot samolotem z Anglii do Ameryki, a dokładniej na lotnisko w Dallas. Stamtąd odbył długą podróż do jego nowego miasta w którym miał mieszkać przez resztę życia.

Ciotka okazała się lekko grubawą blondynką w średnim wieku, do tego wielbicielką kotów, które traktowała jak swoje dzieci. Nie miała męża, który zmarł pięć lat temu w wypadku samochodowym. A jej mieszkanie nie należało do największych. Mimo to, była jedną z niewielu osób, które potrafiły dotrzeć do Gabriela. Miała poczucie humoru, jednak była również surowa i nie pozwalała obijać się chłopakowi. Można się domyśleć, jak początkowo wyglądała ich relacja, gdy kazała Gabrielowi wykonywać różne domowe obowiązki, budziła go z samego rana, a do tego nie należała do wybitnych kucharek, które mogą sobie bezkarnie eksperymentować. W każdym razie żołądek Gabriela nieźle się uodpornił na te dość niesmaczne dania. Dopiero z czasem czerwonooki polubił ciotkę, która zaraziła go swą miłością do kotów. Poszedł do szkoły, gdzie miał kilku znajomych - może nie przyjaciół, ale to już coś. Kontynuował naukę jazdy konnej, uprawiał różne sporty, zainteresował się też sztukami walki oraz kilka razy widziano go na strzelnicy. Zdawało się, że wszystko wróci do normy, a Gabriel znów będzie zwykłym nastolatkiem, spotykającym się z kumplami.

Niestety, los bywa kapryśny. Gdy chłopak miał na karku już siedemnaście lat, do jego i ciotki przyszedł list z zaproszeniem do New London, nadmorskiego miasteczka na północy. Jakiś daleki wuj Richard, brał ślub i postanowił zaprosić całą rodzinę (czy raczej jej znaną część). Ciotka i Gabriel w krótkim czasie spakowali walizki i wyjechali do daleko położonej miejscowości. Tam okazało się, że Gabriel ma całkiem pokaźną rodzinkę, a imion wszystkich cioć, wujów i kuzynostwa nie jest w stanie spamiętać. Jedni starsi, drudzy młodsi, a wszyscy inni. W tym tłumie, Gabriel rozpoznał tylko dwie osoby. Ciotką Zofię i Dylana. Sam już nie pamięta o co dokładnie poszło, najprawdopodobniej ciotka Zofia zaczęła wyciągać na wierzch wszelkie brudy przeszłości, razem z Dylanem. W każdym razie w końcu puściły mu nerwy i przyłożył Dylanowi. Co stało się potem? Niech to już pozostanie jego tajemnicą.

ROZDZIAŁ II "WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO ZŁA"

charakter~~

Już na pierwszy, ewentualnie drugi, rzut oka można dostrzec, iż Jay Ash jest introwertykiem. Cecha ta nie ma nic wspólnego z nieśmiałością, objawiającą się brakiem inicjatywy czy też strachem przed kontaktami z innymi. Samiec ten po prostu nie ma ochoty na rozmowę z dwudziestym wilkiem z rzędu o tym, że pogoda dzisiaj nie dopisała i prawie złamał sobie skrzydło w nieudanej próbie lotu. Zwyczajnie nie jest mu to do niczego potrzebne, a wręcz nadwyręża jego zasoby energetyczne, bowiem Ash jako introwertyk czerpie energię z wewnątrz siebie, z przebywania sam ze sobą, zaś kontakty z innymi powodują ubytek tejże energii. Nie oznacza to jednak, że unika wszelkich kontaktów z drugim wilkiem. Wbrew pozorom lubi rozmawiać, jednak nie na tematy "o pogodzie", a o czymś konkretnym, co go ciekawi i sprawia, że potrafi mówić przez rekordowo długi czas. Trzeba przeto wiedzieć, iż białoskrzydły jest typem małomównym, który woli słuchać cudzego gadania i od czasu do czasu wtrącić swoje trzy grosze. Brak potrzeby ciągłego odzywania się ma swoje plusy, a jednym z ich jest zdolność słuchania drugiego wilka. Basior ten nie ma w zwyczaju komuś przerywać, koncentrować się na czymś innym niż rozmówca czy też słuchać jednym uchem, a wypuszczać drugim, chyba że jest to działanie z premedytacją, po to by jawnie okazać komuś brak szacunku, ewentualnie ma dobry powód. Kolejnym plusem jest myślenie zanim coś powie lub zrobi, przez co zazwyczaj unika nieciekawych sytuacji. Nie oznacza to jednak, że nie potrafi działać impulsywnie, szybko, bez zbędnego wahania - Jay ma bardzo dobry refleks i bystry umysł, nie jest też z natury flegmatykiem. Potrafi nie tylko myśleć, ale i działać. I to działać szybko i skutecznie, miast próbować samą siłą dopiąć celu.

Jest wilkiem sprytnym i inteligentnym, woli jednak by inni brali go za głupiego młodzika, który ledwo co przestał być szczeniakiem. Nie wychyla się i nie ujawnia, puki nie nadejdzie odpowiedni moment by to zrobić. Niech go nie doceniają, będzie większe zaskoczenie, jak okaże się, że nie są wszechwiedzący. Jak pokaże, że wszyscy się mylili.

Do celu będzie dążył za wszelką cenę, nawet jeśli będą nią cudze życia. Z łatwością idzie mu poświęcanie nieznanych bądź wrogich wilków - są dla niego jedynie zwykłymi pionkami, nie istotami z krwi i kości takimi jak on sam. Brak mu szlachetności i współczucia, nie ma litości dla wrogów, ani empatii dla obcych.

Jedynie nieliczni zasługują na jego oddanie i tym nielicznym będzie wierny do ostatniej kropli krwi. Jest niezwykle stały w uczuciach i wierny tym, których zwie przyjaciółmi. Nie zmienia sprzymierzeńców, jak człowiek rękawiczek. Jeśli zdobędziesz jego lojalność, będzie w stanie poświęcić dla ciebie życie i tylko twoja zdrada będzie w stanie to zmienić. Nigdy nie wybaczy wbicia noża w plecy. Może się zemścić, ale nie musi. Jednakże nie odzyskasz już jego zaufania.

Nigdy.

Na podstawie powyższego opisu można wywnioskować różne rzeczy na tematy, których tutaj nie poruszono. Jestem więc zmuszona rozwiać wszelkie wątpliwości dotyczące osoby Jay Ash'a, by nikt nie wziął go za wilka, jakim nie jest. Zacznijmy od tego, że pod błękitnymi ślepiami skutymi lodem, kryje się wielkie poczucie humoru, okazywane głownie za pomocą swojej czarnej bądź wisielczej odmiany. Nieprzepadający za kontaktem lub pustą rozmową basior, w istocie jest całkiem wesołym osobnikiem, u którego uśmiech nie należy do rzadkich widoków - więcej - prawie cały czas jakiś jego cień błąka się po pysku Jaya. Mniejsza o to, czy jest szczerym wyrazem zadowolenia czy też grymasem zwiastującym coś nie do końca przyjemnego. Jay należy też do grupy ryzykantów, którzy lubią od czasu do czasu poczuć dreszczyk i adrenalinę krążącą w żyłach. Poszukiwaczem przygód również można by go nazwać.

Nie należy za to do nadopiekuńczych samców, które zamknęły by swoich najbliższych w złotej klatce, jeśli istniało by nawet małe ryzyko niebezpieczeństwa. Z pewnością nie będzie nikogo próbował chronić w ten sposób. On, zamiast ucieczki, woli chwycić byka za rogi. Najprawdopodobniej stanie się twoim osobistym ochroniarzem, sunącym jak cień, wszędzie tam gdzie się udasz. I razem zmierzycie się z zagrożeniem. W każdym razie on tak to widzi.

Czasami bywa męczący, szczególnie jak się przyczepi i będzie wszędzie tam gdzie ty, zupełnie jakby nie miał własnego życia. Jak kogoś lubi, to ma w zwyczaju wyrażać to w dziwny sposób - częste przekomarzanie się, drobne sprzeczki, dokuczanie, zbytnie rządzenie się i naruszenia przestrzeni osobistej, może wskazywać na to, że jesteście przyjaciółmi.

ROZDZIAŁ III "AVE, DEUS DIABOLUS"

wygląd~~

Rafael to przeciętnej wielkości chłopak, mogący pochwalić się szczupłą i wysportowaną sylwetką z widocznym zarysem mięśni, które wyrobił sobie już jako młody chłopak. Tym co niewątpliwie przyciąga spojrzenie obcych ludzi, są jego oczy, barwą przywodzące na myśl taflę zamarzniętego jeziora, albo niebo w słoneczny, zimowy poranek. Jednakże nie tylko mają wspólny odcień. Są też równie zimne i beznamiętne, piękne i niebezpieczne, a widać w nich twardą stal, która nie ugnie się do niczyjej woli. Ślepia te potrafią jednym spojrzeniem przekonać najtwardszych wojów, że lepiej nie zadzierać z ich właścicielem. Niektórzy nazywają to spojrzeniem wilka, inni twierdzą, że jedynie odbija się w nich dusza Raffy. Oczy te kształtem przypominają ślepia kota, a okala je wachlarz czarnych rzęs. Jednakże nie są one jedynym ciekawym elementem wyglądu Ash'a. Bowiem chłopak może pochwalić się czarnymi niczym smoła, gęstymi włosami, które w Tiglavvskim słońcu miejscami lśnią ciemną zielenią lub nocnym granatem. Tworzą świetny kontrast dla jasnej skóry, która ciemnieje dopiero pod wpływem dużej ilości promieni słonecznych. Prawie nigdy się też nie czerwieni, dzięki czemu Jay może dużo przebywać w upalne dni na świeżym powietrzu, bez konieczności korzystania z kremów i filtrów oraz ryzyka poparzenia. Prócz tych cech, można dostrzec też inne, nie rzucające się w oczy szczegóły. Usta wykrzywiające się w podstępnym uśmieszku, który czasem odsłania białe zęby. Ostre rysy twarzy, którą trudno wymazać z pamięci oraz to z pozoru kościste ciało, które okazuje się być niezwykle wygimnastykowane i zwinne, zupełnie jak u kota. Całość wieńczy niedbała postawa z rękami wiecznie w kieszeniach, a jednak emanująca swoistą energią.

Pupil: Jay

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/99/e4/90/99e4905e50aee2349ecc5e063732570e.gif

Stosunki: Relacje postaci z innymi postaciami na blogu, jak i pobocznymi stworzonymi przez ciebie (np. z rodziną)
Kontakt: Koniecznie podany gmail, może być także email/howrse/doggi.