Hasło: Bez tego nie przepuszczę. Hasło znajdziesz w regulaminie.
Link do zdjęcia wilka: http://img09.deviantart.net/d47d/i/2012/350/1/9/boop_by_xblackice-d5o8beq.png
(Ten szary po prawej)
Autor zdjęcia: XBlackIce
Zdjęcie jako człowiek: https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/57/f1/5d/57f15d4f4791f686e741f39702387012.jpg
Imię: Wataha na Ceremonii Nadania Imienia zdecydowała, że szare szczenię będzie nosiło imię Anubis. Nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, że imię to pochodzi od jednego z ludzkich bóstw - Anubisa boga mumifikacji, którego zadaniem była ochrona zmarłych w czasie ich podróży do Zaświatów.
Zdrobnienie/ksywka: Uwielbia gdy mówią do niego As. Mniej chętnie daje się nazywać Asełkiem.
Wiek: 7 miesięcy
Orientacja: Za młody by można to było stwierdzić. Jednakże, autorka jest jasnowidzem i wie, że szczeniak będzie w przyszłości heteroseksualny.
Płeć: Basior
Motto: "Przyjaciel uspokoi cię, kiedy będziesz wkurzony, ale najlepszy przyjaciel będzie szedł obok ciebie z kijem baseballowym, śpiewając "Komuś się oberwie!""
Stanowisko: Członek
Hierarchia: Uczeń (?) W przyszłości chciałby zostać Attaké.
Wygląd: Ma rogi, skrzydła, łuski, diabelski ogonek ... a nie, czekaj, to tylko Anubis.
Mały szczyl jest dosłownie mały, aczkolwiek może pochwalić się dobrą, silną budową i szczupłą sylwetką. Ma przeciętnej długości, mocne łapy dzięki którym plasuje się gdzieś w górnej granicy wzrostu przeciętnego "średniaka". Wiele rówieśników jest od niego wyższych, podobnej postury oraz mniejszych. As na tym polu po prostu niczym się nie wyróżnia.
Anubisa pokrywa gęsta sierść, niezwykle miękka i puchata, przez co nadaje mu wygląd małego kociaczka - niezwykle uroczego i niewinnego. Całe ciało "Kiciusia" zdominowała barwa ciemnoszara, na której widać ciemniejsze pręgi, prawie czarne. Dwa na karku, pięć na grzbiecie i pięć na ogonie. Na owej sierści w świetle księżyca widać srebrzysty połysk, który dodaje szczeniaczkowi odrobiny tajemniczej aury, zabierając to "coś" co kojarzy się z uroczym kociakiem, a pozostawiając wrażenie iż ma się przed sobą młodego kocura. As posiada dość krótki pysk w którym widać rzędy mocnych, białych niczym śnieg zębów, a przy tym ostrych niczym małe igiełki. Kufa zwieńczona jest małym noskiem, który z powodu swojej wielkości osłabia węch Asa, przez co wilczek nie jest najlepszy w węszeniu i tropieniu. Nad pyskiem osadzone są bystre oczy w niezwykłym, srebrnym kolorze tęczówek, które podczas używania mocy zaczynają świecić tak intensywnie, iż tęczówka wraz ze źrenicą są niemożliwe do zobaczenia przez przeciętnego wilka. Nad ślepiami - dużo wyżej - znajduje się para nietoperzowatych uszu, ostro zakończonych, co - nie oszukujmy się - nadaje Anubisowi lekko diabelskiego wyglądu. Do tego As posiada ciemne "włosy" na głowie, w istocie będące po prostu dłuższymi pasmami sierści, za które odpowiada jakiś niezidentyfikowany gen oraz jasnoszary brzuch, uszy oraz skarpetki na łapkach wraz z ciemniejszymi prążkami. Całość wieńczy jasna końcówka ogona i czarne pazury, które Anubis potrafi wysuwać i chować zupełnie jak kot.
Całość powinny jeszcze dopełniać diabelskie różki, ale niestety nigdzie ich nie widać. Może jest za mały czy coś ...
Głos: Set it Off - Dad's song [NIGHTCORE] https://www.youtube.com/watch?v=7UCIsCaqYZs
Umiejętności niemagiczne: Pierwszą z niemagicznych umiejętności Asa jest doskonale opanowana zdolność wspinaczki. Dzięki temu szczeniak potrafi wejść niemal wszędzie i narobić jeszcze większego bałaganu niż inne dzieciaki. Anubis ma ostre pazurki, które z łatwością zaczepiają się o każdą nierówność w danej powierzchni, znajdując w niej oparcie i niczym kot potrafi wleźć np. na drzewo. Oczywiście, jako iż nie jest to umiejętność magiczna, As nie może wspinać się po powierzchni gładkiej, takiej jak wygładzona skała, szkło itp.
Druga z umiejętności to bezszelestne poruszanie się, które umożliwia wilczkowi zdolność chowania i wysuwania pazurów. Oczywiście, jest to tylko umożliwienie bezszelestnego ruchu, gdyż żeby poruszać się w absolutnej ciszy, As musiał nauczyć się ostrożnie stawiać łapy, tak by nie nastąpić na żaden suchy liść czy kruchą gałązkę. A przecież nie tylko to może zdradzić jego obecność. Szczeniak musi w pełni kontrolować swoje ruchy, tak by żadna inna część ciała nie narobiła hałasu.
Trzecia to
Umiejętności magiczne:
> Potrafi ożywić martwe ciało na pewien czas zależny od wielu czynników. Umiejętność ta ogranicza się jedynie do martwych wilków, ludzi i innych zwierząt w których ciała Anubis potrafi tchnąć odrobinę życia. Nie oznacza to jednak powrotu danej istoty do życia, nie, najprawdopodobniej w takowe ciała wchodzi jakiś zupełnie obcy byt, duch czy coś w tym stylu, gdyż ożywiony truposz nie jest jedynie bezwładną kukiełką, kolejną "częścią ciała" Asa, którą kieruje jakaś część jego umysłu. Owszem, jest całkowicie zależny i posłuszny swojemu "stwórcy", jednak jest bytem inteligentnym, który potrafi dokonywać wyborów czy też rozwiązywać proste zadania. Nie posiada umiejętności mowy, uczuć czy emocji, nie odczuwa też bólu, przez co przypomina bardziej inteligentnego robota niż ożywione stworzenie. Oczywiście ta moc również ma swoje ograniczenia i haczyki. Asowi łatwiej jest ożywić świeżego trupa (im świeższy tym lepiej). Zużywa na to po prostu mniej energii i męczy się o wiele wolniej niż w przypadku ożywienia rozkładającego się od dłuższego czasu ciała czy też sterty suchych kości. W miarę rozwijania tej mocy, Anubis dostrzega nowe detale i "ulepszenia" do których można zaliczyć wyczuwanie trupów gotowych do ożywienia, które znajdują się poza zasięgiem jego wzroku (do kilku - kilkunastu metrów) oraz ożywienie ich na odległość z jednoczesnym przywołaniem do siebie, nawet jeśli te znajdują się na dnie zbiornika wodnego bądź pod ziemią (z której się wygrzebują).
> Jego krew ma pewne właściwości, dzięki którym As może zdetonować posokę, która opuściła jego ciało. Wystarczy, że ubrudzi sobie łapę własną krwią i następnie odciśnie taki krwawy kształt na dowolnej powierzchni, żywej lub martwej, by w następnej sekundzie owy ślad eksplodował, wysadzając w powietrze to na czym się znajduje. Jedyny wyjątek, to sam Anubis - krew na nim ani w nim nie eksploduje, mógłby też powstrzymać wybuch, gdyby dotykał swoim ciałem śladu. Zazwyczaj jednak nie ma takiej potrzeby, gdyż krew basiora nie wybucha od tak z siebie, a jedynie w tedy, gdy basior sobie tego zażyczy i przy okazji wyda pyskiem dźwięk, takie "klik", porównywalne do pstryknięcia palcami. Ponadto krew musi być świeża, jeśli zamieni się w skrzep bądź wyschnie nici z wybuchu.
>
Lubi: ✪ zabawę ✪ polowanie na myszy, jaszczurki i inne małe stworzonka ✪ pływanie ✪ skradanie się ✪ pozostawianie niewidzialnym dla innych, kiedy go szukają ✪ straszenie innych, poprzez nagłe wyskoczenie zza krzaków lub opowiadanie przyprawiających o dreszcze historii ✪ ciepło ✪ śnieg i bitwę na śnieżki ✪ naukę walki i polowania ✪ łamanie zasad i robienie innym na przekór ✪ dokuczać siostrze ✪
Nie lubi: ✪ nauki rzeczy, które go nie interesują ✪ zmuszania do zrobienia czegoś ✪ zakazów i nakazów ✪ płaczu i widoku łez ✪ dużych upałów i wielkich mrozów ✪ mrówek ✪ osób, które są dla niego niemiłe, wredne bądź fałszywych przyjaciół ✪ wilków które próbują "ukraść" mu siostrę ✪
Cechy charakteru: Min. 6 zdań nie po przecinku!
Historia: Co robił przedtem twój wilk  i jak nas znalazł? min. 10 zdań.
Zauroczenie/Partner/Partnerka: Za młody - w głowie ma same psoty, a nie jakieś romanse.
Rodzina:
> Matka
> Ojciec
> Siostra -
Potomstwo: Nie śpieszy mu się do tego.
Słaby punkt: Najsłabszym punktem na jego ciele jest krocze, jak chyba u większości stworzeń, szczególnie płci męskiej. Jak kopniesz to zaboli dość mocno.
Statystyki: Zwykli członkowie mają do przedziału 65pkt, Bety 80, a alfy 100
Siła: 0 ; Wytrzymałość: 0 ; Szybkość: 0 ; Inteligencja: 0 ; Spryt: 0 ;
Pochwały: Brak
Ostrzeżenia: Brak
CS: 20CS
Dodatki:
Sam jako szczeniak
http://img06.deviantart.net/26ac/i/2012/322/9/2/i_do_believe_so_by_xblackice-d5lekim.png
Jako dorosły
http://img07.deviantart.net/b621/i/2013/116/a/1/one_of_a_kind_by_xblackice-d635ruj.png
Jako kot
http://img11.deviantart.net/fcc4/i/2012/213/e/2/raezin__ref_sheet_by_xblackice-d59g9lq.png
Można mnie znaleźć na: Login na howrse/doggiGame/Email. Jeśli nie chcesz, nie będziemy go udostępniać.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hasło: Bez tego nie przepuszczę. Hasło znajdziesz w regulaminie.
Link do zdjęcia wilka:
http://orig06.deviantart.net/305f/f/2012/266/b/8/b86b8c06fbe0c637786a04f171d4d867-d5fltpt.jpg
Autor zdjęcia: azzai
Zdjęcie jako człowiek: http://img10.deviantart.net/38c1/i/2011/301/c/7/id_2011_by_azzai-d4e7dpk.png
Imię:
Zdrobnienie/ksywka: Jak wołają na Ciebie inne wilki?
Wiek:
Orientacja: Hetero
Płeć: Wadera
Motto: "Przyjaciel uspokoi cię, kiedy będziesz wkurzony, ale najlepszy przyjaciel będzie szedł obok ciebie z kijem baseballowym, śpiewając "Komuś się oberwie!""
Stanowisko: Członek
Hierarchia: Uczeń (?) W przyszłości chciałaby zostać Attaké.
Wygląd: Jak wygląda twój wilk? Może ma jakieś znaki szczególne np. Blizna, kolczyk? min. 4/5 zdań nie po przecinku!
Głos: Ewa Farna - Ewakuacja https://www.youtube.com/watch?v=crDL5Gcn0Rs
Umiejętności niemagiczne: Np. Szybko biega itp. max 4 umiejętności.
Umiejętności magiczne: Max 3 umiejętności. Możesz je też jakoś wyjątkowo nazwać.
Lubi: np. lubi czytać itp.
Nie lubi: np. nie lubi się uczyć.
Cechy charakteru: Min. 6 zdań nie po przecinku!
Historia: Co robił przedtem twój wilk  i jak nas znalazł? min. 10 zdań.
Zauroczenie/Partner/Partnerka: Twój wilk już z kimś chodzi? a może to na razie tylko zauroczenie? (tylko wilk z bloga)
Rodzina: Mama, tata, rodzeństwo? Jak ma na imię twoja rodzina i czy nadal żyje?
Potomstwo: Na razie piszesz brak
Słaby punkt: Każdy ma jakiś słaby punkt.
Statystyki: Zwykli członkowie mają do przedziału 65pkt, Bety 80, a alfy 100
Siła: 0 ; Wytrzymałość: 0 ; Szybkość: 0 ; Inteligencja: 0 ; Spryt: 0 ;
Pochwały: Brak
Ostrzeżenia: Brak
CS: (CS oznacza Czarne Sny. Jest to waluta którą się posługujemy) Na początku tylko 20CS
Dodatki: Chcesz dodać jakieś dodatkowe informacje/Zdjęcia? pole nie jest obowiązkowe.
Można mnie znaleźć na: Login na howrse/doggiGame/Email. Jeśli nie chcesz, nie będziemy go udostępniać.

DOROSŁA AZZAI GIF
http://orig13.deviantart.net/567c/f/2015/302/2/5/wolf_hunter__3_by_vao_ra-d9epabq.gif

Motto: "Przyjaciel uspokoi cię, kiedy będziesz wkurzony, ale najlepszy przyjaciel będzie szedł obok ciebie z kijem baseballowym, śpiewając "Komuś się oberwie!""

Zdjęcie wilka: http://orig06.deviantart.net/305f/f/2012/266/b/8/b86b8c06fbe0c637786a04f171d4d867-d5fltpt.jpg

Autor zdjęcia: azzai

Imię wilka: Przez pomyłkę nadano jej męskie imię Anubis, a gdy w końcu matka zorientowała się, że urodziła córkę a nie syna, było już za późno na zmianę.

Pseudonim: Woli gdy wszyscy zwracają się do niej As - tak jest wygodniej, prościej, łatwiej ... A za wszelkie inne ksywki jest w stanie wyrwać ci język i zrobić z niego kaganiec, byś zamilknął na wieki. Tylko jej siostra może nazywać ją Asuś, choć i ona nieraz dostanie po pysku, gdy czarna ma gorszy dzień.

Płeć: Wadera

Wiek: 9 miesięcy

Hierarchia: Epsilon

Stanowisko: Myśli nad karierą Zwiadowcy, jednak przed nią jeszcze dużo czasu i jej wizja przyszłości może ulec zmianie.

Partner: Możecie mi wierzyć, że w głowie ma tylko dobrą zabawę i psikusy, a nie jakieś romanse.

Potomstwo: Dziwnie by było gdyby w tym wieku myślała o tym aspekcie dorosłego życia, prawda? W ogóle było by dziwne, gdyby ona o tym myślała.

Charakter: 

As jest jeszcze szczeniakiem, którego charakter dopiero się kształtuje i nie sposób przewidzieć co wyrośnie z tej czarno - szarej wadery. 

Anubis to twarda sztuka, które nigdy nie wie kiedy odpuścić, a do celu będzie dążyć po trupach. Sprawia wrażenie słodkiej i miłej wadery. Zupełnie nieszkodliwej i uroczej. Jadnak kiedy tylko otworzy swój pyszczek możesz zrozumieć jak bardzo mylne były twoje przypuszczenia. No bo kto by myślał, iż pod słodkim wyglądem i niewinnym wyrazem pyszczka, skrywa się wadera żądna przygód, w dodatku pełna czarnego humoru i sarkazmu? As kocha adrenalinę i wyzwania, nigdy nie podda się bez walki, a wszelkimi przejawami tchórzostwa zwyczajnie gardzi, nawet kiedy jest to niesprawiedliwe w stosunku do danego wilka. Można śmiało powiedzieć, że bardziej ceni zmarłych bohaterów, niż żywych tchórzy. Sama pragnie polec w walce, oczywiście bohaterską śmiercią o której powstaną legendy powtarzane przez wilki przez lata. Tak, As nie pragnie sławy za życia, lecz chce znajdować się w pamięci wilków po swej śmierci. Jedną z bardziej rzucających się w oczy cech Anubis, jest jej natura buntowniczki. Wadera uważa za swój punkt honoru robienie wszystkim na przekór, a posłuszeństwo zdaje się być jej zupełnie obce. Do tego dochodzi upór, którego może jej pozazdrościć niejeden osioł. Ma silne poczucie własnej wartości i będzie stawać w obronie własnych przekonań, siebie czy najbliższych. Przy tych wszystkich cechach, trudno wykształcić w sobie odpowiedzialność i sumienność - cechy tak pożądane przez wilcze społeczeństwo. As nie jest ich pozbawiona, lecz nie są to wartości, którymi zwykła kierować się w życiu. 

A co do innych wilków, to tutaj czarna wilczyca zdaje się dawać wolną rękę wszelkim swoim złym cechom, które jako pierwsze wychodzą na wierzch. Mówi się, że najważniejsze jest pierwsze wrażenie. Ciężko zmienić już raz wyrobioną opinię, nawet gdy wilk okazuje się zupełnie kimś innym, niż na początku. W takim razie, Anubis musi nieźle się namęczyć by zdobyć czyjąkolwiek przychylność. Jeszcze nigdy nie udało jej się zrobić na kimś dobrego wrażenia za pierwszym razem. Choćby podchodziła z różnym nastawieniem do różnych wilków, za każdym razem coś nie wyjdzie. A to uśmiech jakiś mało naturalny, a to się łapy poplączą, to znów spróbuje kogoś zagryźć ... pechowa istotka, prawda? Jakby tego było mało, As zdaje się zupełnie nie przejmować zdaniem innych, mimo, że większość wilków rzuca jej krzywe spojrzenia, a niektórzy nawet jej unikają. Niesie to ze sobą niebezpieczeństwo odrzucenia i wyalienowania, gdyż As zwyczajnie odstaje od reszty, przez co istnieje spore ryzyko wyparcia ją na margines społeczny. A wszystkie teksty z gatunku "bądź sobą i nie przejmuj się innymi" sprawdzają się tylko do momentu w którym taki wilk zostanie zupełnie sam, gdyż nie potrafił dostosować się do grupy. Wadera jednak zwyczajnie wydaje się nie myśleć o takiej ewentualności i do wszystkich podchodzi tak jak jej się podoba. Mówiąc prościej - jest sprawiedliwa - dla wszystkich jest taka sama, równie nieposłuszna, ciekawska i pozbawiona taktu. Rzadko kiedy bywa wredną i zimną suką, jednak taka postawa nie jest jej zupełnie obca i jest w stanie sięgnąć po nią w ostateczności, gdyby nie miała innego wyboru. Przez te wszystkie cechy, As ma ogromne trudności jeśli chodzi o znalezienie przyjaciół. Nie pomaga tu fakt bycia chłopaczycą, którą bardziej kręcą walki niż łąka pełna kwiatów z których można zrobić wianki. Więc może powinna znaleźć sobie paczkę złożoną z płci przeciwnej? Tak, to było by dobre rozwiązanie, gdyż o wiele lepiej dogaduje się z basiorami niż innymi waderami. Niektóre wilki nawet twierdzą, iż powinna urodzić się z chromosomem XY a nie XX. Cóż ... jako ciekawostkę dodam, że tuż po urodzeniu stwierdzono, iż jest basiorem, przez co matka nadała jej imię Anubis. Dopiero później zrobiła rodzicom niespodziankę, gdy na jaw wyszło, że jednak nie mają syna tylko córkę.

Zainteresowania: Czym może interesować się wadera taka jak As? Wypruwaniem flaków? Niestety nie, choć byłeś blisko. Jednym z ulubionych zajęć wilczycy jest doskonalenie swoich umiejętności i uczenie się nowych rzeczy, oczywiście tylko tych związanych z walką, polowaniem bądź skradaniem się i wtapianiem w otoczenie. Jeśli myślisz, że nudne lekcje zielarstwa, alchemii bądź manier ją zainteresują, to bardzo się mylisz. Równie dobrze możesz próbować zaciągnąć Diabła do kościoła.

Kolejną rzeczą, którą interesuje się Asuś jest sport. Uwielbia pływać, biegać i skakać, a jeszcze bardziej kocha bawić się z innymi w różne gry, podczas których trzeba wykazać się szybkością (np. berek), siłą (np. zapasy, walka na niby), zdolnością kamuflowania się (np. zabawa w chowanego) itp. Uwielbia rywalizację i ryzyko. Do tego As posiada pewne dziwne hobby - uwielbia straszyć innych, czy to wyskakując zza krzaków, czy też opowiadając mrożące krew w żyłach opowieści. Gdyby dowiedziała się, że ktoś boi się węży, ten ktoś z pewnością nie raz został by takowym postraszony, bądź znalazł by jakiegoś w swoim legowisku. A biada temu, kto bałby się ognia, który mała wilczyca wręcz kocha.

Umiejętności niemagiczne: Pierwszą z niemagicznych umiejętności As jest doskonale opanowana zdolność wspinaczki. Dzięki temu szczeniak potrafi wejść niemal wszędzie i narobić jeszcze większego bałaganu niż inne dzieciaki. Anubis ma ostre pazurki, które z łatwością zaczepiają się o każdą nierówność w danej powierzchni, znajdując w niej oparcie i niczym kot potrafi wleźć np. na drzewo. Oczywiście, jako iż nie jest to umiejętność magiczna, waderka nie może wspinać się po powierzchni gładkiej, takiej jak wygładzona skała, szkło itp.

Druga z umiejętności wilczycy, to bezszelestne poruszanie się, które As opanowała prawie, że do perfekcji. Wie, że musi stawiać łapy ostrożnie, by nie nastąpić na żaden zeschły liść czy kruchą gałązkę, wie jak stawiać łapy, by pazury nie stukały o skałę, wie jak poruszać się by nie otrzeć się o jakiś krzew. Potrafi cicho i płytko oddychać oraz zwalczać impulsy, takie jak chęć kichnięcia czy podrapania się w miejsce, które nagle zaswędzi. W parze z bezszelestnym poruszaniem się idzie umiejętność kamuflażu, którą As również dość dobrze wyćwiczyła. Potrafi wykorzystywać otoczenie i swoją ciemną sierść, by wtopić się w tło i nie zostać zauważoną. Wie, że kluczem do sukcesu jest ruch. Jej dawny mistrz często powtarzał, że jeśli chce nauczyć się tej trudnej sztuki, musi nabyć umiejętność zastygania w absolutnym bezruchu, nawet gdy ktoś będzie patrzył w miejsce, gdzie się ukryła.

Anubis jest też wysportowana. Może pochwalić się szybkością, siłą i świetnym refleksem, choć bez dwóch zdań, jej największym atutem jest wytrzymałość i kocia zwinność.

Rasa wilka: Jej matka była mieszańcem Wilka Ognia z Wilkiem Wody, za to jej ojciec był czystej krwi Wilkiem Ciemności.

Moce: 

✝ Shinigami ✝ Wilk Ciemności ✝ "I feel like a monster." Potrafi ożywić martwe ciało na pewien czas zależny od wielu czynników. Umiejętność ta ogranicza się jedynie do martwych wilków, ludzi i innych zwierząt w których ciała Anubis potrafi tchnąć odrobinę życia. Nie oznacza to jednak powrotu danej istoty do życia, nie, najprawdopodobniej w takowe ciała wchodzi jakiś zupełnie obcy byt, duch czy coś w tym stylu, gdyż ożywiony truposz nie jest jedynie bezwładną kukiełką, kolejną "częścią ciała" wadery, którą kieruje jakaś część jej umysłu. Owszem, jest całkowicie zależny i posłuszny swojemu "stwórcy", jednak jest bytem inteligentnym, który potrafi dokonywać wyborów czy też rozwiązywać proste zadania. Nie posiada umiejętności mowy, uczuć czy emocji, nie odczuwa też bólu, przez co przypomina bardziej inteligentnego robota niż ożywione stworzenie. Oczywiście ta moc również ma swoje ograniczenia i haczyki. As łatwiej jest ożywić świeżego trupa (im świeższy tym lepiej). Zużywa na to po prostu mniej energii i męczy się o wiele wolniej niż w przypadku ożywienia rozkładającego się od dłuższego czasu ciała czy też sterty suchych kości. W miarę rozwijania tej mocy, Anubis dostrzega nowe detale i "ulepszenia" do których można zaliczyć wyczuwanie trupów gotowych do ożywienia, które znajdują się poza zasięgiem jej wzroku (do kilku - kilkunastu metrów) oraz ożywienie ich na odległość z jednoczesnym przywołaniem do siebie, nawet jeśli te znajdują się na dnie zbiornika wodnego bądź pod ziemią (z której potrafią się wygrzebać).

✝ Niebieskie Płomienie ✝ Wilk Ognia ✝ "And we'll burn this world today." Anubis posiada zdolność pozwalającą podpalić jej co tylko zechce w jakichkolwiek warunkach. Potrafi wywołać ognisko na deszczu, a podpalenie wody nie stanowi dla niej problemu. Oczywiście w takim wypadku ogień nie utrzyma się zbyt długo, ale co tam. Ważne, że umie. Jeśli zaś chodzi o wywoływanie ognia w normalnych warunkach to potrafi być on iście zabójczy. As może go kontrolować, zmieniając jego kształt, kierunek w którym idzie oraz wielkość. Potrafi stworzyć z niego trąbę powietrzną, kule, pociski, strzały, barierę ... Nie jest w stanie zmienić jego temperatury, no niestety. Wadera wywołuje ogień poprzez myśl, dotyk, cokolwiek. To dla niej naturalne niczym oddychanie. Podobnie jak odporność na płomienie, dym, popiół i temperaturę. Haczyk polega na tym, iż tak potężną moc opanowuje się przez dłuższy czas, mogący wynosić nawet kilka lat. I o ile czarna nie ma problemu z przywołaniem płomieni, to ich kontrola czy też powstrzymanie wymaga od niej sporego wysiłku. Często gdy jest wkurzona, coś niedaleko niej zaczyna się lekko przypalać bądź sama As dokonuje niezamierzonego samozapłonu. 

Co ciekawe, dzięki mieszanej krwi płomienie które wywołuje wilczyca mają piękną błękitną barwę.

✝ Szał Berserka ✝ Wilk Ciemności ✝ "I crated a monster, a Hell in my head." Moc tą można różnie nazwać. Jedni mówią o niej, jako o mitycznym Szale Berserka, inni zwą ją Furią. Zdolność owiana wieloma legendami, mitami i opowieściami o wilkach, które rodziły się z tym darem i wykorzystywały go na polu walki oraz podczas najazdów na inne watahy, które dzięki Furii z łatwością sobie podporządkowywały. Moc typów spod ciemnej gwiazdy - taką właśnie dostała łatkę, a rzeczywistość wcale nie wpływa na korzyść wilków z tą mocą jak również samej mocy. Pech chciał, że pewna czarna wadera imieniem Anubis odziedziczyła tą moc po swoim ojcu. Uzyskanie kontroli nad tą umiejętnością jest niemożliwe. Można jedynie ograniczyć ryzyko ćwicząc samokontrolę, ale moc ta jest szałem, furią, czerwoną mgłą spowijającą umysł swojego właściciela, czystym szaleństwem i pragnieniem walki, litrami adrenaliny krążącej w żyłach i oczami świecącymi niczym latarki. Nie można jej kontrolować, a As nie jest wyjątkiem.

Na całe szczęście moc ujawnia się około 5 - 7 miesiąca życia szczenięcia i początkowo jest dość słaba, a na sile przybiera wraz z wiekiem. Dopiero w wieku 2 - 3 lat wilk może wpaść w pełny Szał Berserka. 

Moc ta wzmacnia swojego właściciela, działając niczym ulepszona adrenalina. Sprawia, że wilk nie czuje bólu, zwiększa jego siłę, szybkość, refleks oraz wyostrza zmysły. Jednocześnie przysłania ona umysł, przez co jej posiadacz staje się czymś na wzór zaprogramowanej do walki maszynki, której jedynym celem jest siekanie na drobne kawałeczki przeciwników. Taki Szał w wykonaniu kilku wilków może również skutecznie obniżyć morale przeciwników czy nawet wywołać strach, bowiem wilk w tym stanie zachowuje się jak stereotypowe dzikie bądź wściekłe zwierzę. 

Zjeżona sierść. Prymitywne warknięcia, skowyty, poszczekiwania. Kłapnięcia szczękami. Nadmierne wydzielanie śliny, która skapuje im z pysków gęstymi strugami. Święcące niczym latarki bezrozumne oczy. Gryzienie powietrza, rzeczy znajdujących się tuż obok bądź nawet samych siebie, nieraz do krwi. Wilki ogarnięte furią wzbudzają strach, obrzydzenie, nienawiść ... nie bez powodu.

Rodzina: 

✝ Siostra ✝ ??? ✝ Mieszaniec Wilka Ognia i Wody z Wilkiem Ciemności ✝ 

✝ Matka ✝ Izyda ✝ Mix Wilka Ognia i Wilka Wody ✝ 

✝ Ojciec ✝ Nurarihyon ✝ Wilk Ciemności ✝ 

Historia: Anubis urodziła się jako pierworodna córka pary wojowników; Izydy i Nurarihyona. Mieszkali oni w Wiecznej Puszczy, miejscu dzikim i nieujarzmionym, nawet przez mieszkające w nim drapieżniki. A przy tym niezwykle urodzajnym, pełnym zwierzyny, leczniczych ziół i owoców. Mimo to, Puszcza była, jest i będzie jednym z najmniej przyjaznych czy bezpiecznych miejsc do życia. Za każdym krzakiem mogło czaić się niebezpieczeństwo i nie wolno było o tym zapomnieć, nawet jeśli nic nie wskazywało na zbliżającą się tragedię. Wbrew pozorom, każdy kęs mięsa czy kropla wody były tam na wagę złota, a życie toczyło się tam swoim odmiennym rytmem, napędzanym przez chęć przeżycia jeszcze jednego dnia.

  Czarne szczenię przyszło na świat w letnią noc, kiedy wiatr szarpał koronami drzew, niebo przecinały ławice błyskawic, a całkiem niedaleko, raz za razem, rozlegał się dźwięk gromu uderzającego o ziemię bądź drzewo. Swój pierwszy oddech zaczerpnęła w jaskini powstałej w wydrążonym drzewie, które mimo 100 oglądanych lat, nadal żyło i nic nie wskazywało na to by w najbliższym czasie sytuacja ta miała ulegnąć zmianie. Zdaniem Rady Starszych było to najlepsze miejsce w jakim szczenięta mogły się urodzić. Wierzono bowiem, że drzewo to jest jednym z Zapomnianych Bóstw, których przychylność można zyskać poprzez okazanie im szacunku oraz pamięć i coroczne ofiary z palonych ziół i jelenich czaszek. Oraz urodzenie kolejnego pokolenia w miejscu, które było dla nich święte. Malutka As przyszła na świat cała i zdrowa, a tuż za nią pojawił się brat i siostra. Kolejne dni, tygodnie i miesiące upływały jej na zwyczajnych rzeczach, jakimi zajmują się wszystkie szczenięta na całym świecie. Wilczyca uczyła się chodzić, biegać, skakać, mówić oraz bawić z rodzeństwem, początkowo tylko w bezpiecznej jaskini, później na zewnątrz i jeszcze dalej, w głębi Obozu.

  Niestety, jak to zwykle bywa, sielanka trwa tylko do czasu. Wiatr przygnał ze wschodu deszczowe chmury, które postanowiły uwolnić swoją zawartość tuż nad terenami zamieszkanymi przez Izydę i Nurarihyona. Deszcze trwały kilka dni i nawet Wieczna Puszcza nie była w stanie przyjąć takiej ilości wody. Poziomy rzek i jezior niebezpiecznie się podniosły, niektóre nawet wylały, zagarniając tereny na których zwykła paść się zwierzyna. Zaczęły tworzyć się nowe bagna, a stare rozrosły się dwukrotnie. Wszystkie wilki drżały na myśl, co będzie, gdy deszcz nie przestanie padać, a stan wód nie powróci do poprzedniego stanu. Zwierzyna uciekła daleko, a wilki nie miały możliwości za nią podążyć, przez co musiały zadowolić się niewielkimi łupami. Jasnym było, że mięsa nie starczy dla wszystkich i już niedługo zaczną wymierać najsłabsze osobniki, starcy ... i szczeniaki. Wataha nie mogła pozwolić sobie na utratę najmłodszego pokolenia, które było i tak nieliczne. Rada Starszych zdawała sobie sprawę z tego, że co roku liczba przychodzących na świat szczeniąt niebezpiecznie maleje, więc strat nie da się odrobić. Postanowiono wysłać czwórkę zwiadowców, po jednym na każdą stronę świata, by znaleźli miejsce, gdzie szczenięta były by bezpieczne. Cała wataha nie mogła się przenieść, lecz rodziny ze szczeniętami wraz z przydzielonymi doń strażnikami, mogły podołać temu zadaniu. Po siedmiu dniach wróciła tylko dwójka zwiadowców. Ten wysłany na północ, natrafił tylko na rzeki i jeziora z niewielkimi pasmami lądu, które nie nadawały się do zamieszkania. Za to zwiadowcy z zachodu dopisało więcej szczęścia - udało mu się znaleźć wzgórze, którego nie zalała woda, a ziemia nie zmieniła się w niebezpieczne bagno. W dodatku, była tam zwierzyna, co prawda nie tak liczna jak niegdyś na terenach łownych, lecz w wystarczającej ilości by wykarmić wilki, które miały znaleźć tam schronienie. Rada Starszych postanowiła, że za dwa dni pary ze szczeniętami i kilkoro strażników wraz z dwoma zwiadowcami, wyruszą na bezpieczne wzgórze, któremu w pośpiechu nadano nazwę Suchej Góry. Izyda i Nurarihyon rozpoczęli przygotowania do wyprawy, pakując tylko te rzeczy, które wydawały im się niezbędne do życia. Anubis nie rozumiała tego całego zamieszania, lecz mimo to udzielał jej się niepokój rodziny. W końcu nadszedł ten dzień. Dzień wyprawy. Dwóch zwiadowców, ten który odnalazł Suchą Górę oraz drugi, dla którego została sporządzona mapa, tak, by w razie czego był w stanie zastąpić swojego towarzysza. Do tego trzy pary wraz ze szczeniętami i po jednym strażniku na parę. 

Wyruszyli.

Z nieba lały się strugi zimnej wody, ograniczając widoczność do kilku metrów. Błoto wciągało łapy do tego stopnia, że trzeba było je wyrywać. Pochód szedł w milczeniu z pochylonymi łbami, na przedzie zwiadowcy, w środku szczenięta otoczone rodzicami, których to otaczali strażnicy. Wszystko po to, by zapewnić młodym jak największe bezpieczeństwo. As nie pamięta zbytnio tej wędrówki. Czas zlewał się w bezkształtną szarą masę, którą wypełniał marsz przed siebie i mlaśnięcia brei, znajdującej się pod wilczymi łapami. Izyda starała się chronić szczenięta, próbując zapanować nad wodą i w miarę możliwości kierować zimną ciecz gdzie indziej, tak by szczenięta nie były cały czas mokre. Inni rodzice również starali się chronić swoje pociechy. Jedni rozpalali ogień, drudzy tak jak Izyda starali się zapanować nad wodą, inni za to próbowali użyć mocy ziemi i błota, by drobne łapki nie musiały pokonywać zbyt wielkich przeszkód. Anubis pamięta, jak powoli nie dawała już rady iść i zostawała coraz bardziej w tyle. W tedy Nurarihyon wziął ją na grzbiet, by odpoczęła i ogrzała się trochę. Podróż na grzbiecie taty przespała.

  Gdy wszyscy byli już u kresu sił, ukazał im się cel podróży. Gdy tylko weszli na wzgórze, wszyscy padli na ziemię, a na ich pyskach malowały się uśmiechy. Jenak nie był to koniec problemów - wręcz przeciwnie - był to dopiero początek. Sucha Góra skrywała niejeden sekret, a jednym z nich były ruiny ludzkiego miasta w których mieszkały wilki. Tubylcy nie byli przyjaźnie nastawieni do obcych i niewiele brakowało, by z tego nieporozumienia wywiązała się krwawa jatka. Zwiadowcy starali się jakoś pogodzić obie strony, lecz ich starania obróciły się przeciwko nim w burzy oskarżeń, wyzwisk i odrzucenia. Wilki zrzuciły na nich całą winę i stwierdziły, że nie chcą mieć z nimi nic wspólnego. Dwójka wilków, pokonana i zirytowana głupotą swoich towarzyszy, oddaliła się od ruin, tak by zniknąć wszystkim z oczu, lecz jednocześnie nie nazbyt daleko - nie chcieli w końcu porzucać członków watahy, nawet jeśli ci wykazali się wybitnie głupią postawą. Tylko Izyda zdawała sobie sprawę, iż zwiadowcy mieli rację, próbując rozwiązać sprawę pokojowo. Gdy zapadła noc, po kryjomu wymknęła się z obozowiska, zabierając ze sobą szczenięta. Cudem udało jej się uniknąć straży i bezpiecznie dotrzeć do bram miasta. Tam zatrzymali ją strażnicy w postaci dwóch potężnie zbudowanych basiorów. Izydzie udało się przekonać ich, by zabrali ją do swojego wodza. W zamian za to jej i szczeniętom zawiązano oczy, by żadne z nich nie zapamiętało drogi bądź układu miasta, w obawie przed szpiegostwem. Mała Anubis dobrze pamięta tamten dzień. Mieszaninę podekscytowania i strachu jaki ogarnął jej ciało, gdy z oczami zakrytymi brudną szmatką, weszła na teren ruin. Pamięta dziwny dźwięk, jaki wydawały jej pazury, uderzając o kamienie, którymi była wyłożona droga. Wszędzie unosiły się różne zapachy, głównie mokrego kamienia i ziemi, lecz As potrafiła wyczuć również woń palonego drewna i zwierzęcych odchodów. Skręcali tyle razy, iż waderka straciła zupełnie orientację, a miasto wydało jej się istnym labiryntem. Gdy w końcu dotarli do miejsca, które zamieszkiwała alfa, zdjęto jej przepaskę z oczu. Dwukolorowe ślepia rozszerzyły się ze zdumienia i zachwytu. As stała przed ogromną budowlą z szarych kamieni, która wielkością dorównywała drzewom w Wiecznej Puszczy. Jedną ze ścian budowli porastał gęsty bluszcz, natomiast z okien o wybitych szybach, zwieszały się pędy różnych roślin. Dach w całości zakrywała długa, zielona trawa, wyglądająca jak włosy jakiejś pradawnej istoty, a drewniane drzwi, ledwo trzymające się w zawiasach, stanowiły świetne podparcie dla mchu i drzewnych grzybów. Dookoła stały podobne budowle, rozdzielone przez wiele krętych uliczek, którymi spływały małe strumyczki wody. Jedynie Anubis była podekscytowana tym widokiem, jej rodzeństwo kuliło się tuż przy matce, nerwowo zerkając na obce wilki, miast podziwiać wszystko wokół. Wilczyca najchętniej ruszyła by zwiedzać nowe miejsce, lecz szczęki mamy w porę złapały ją za kark, tym samym przytrzymując w miejscu. Chwilę potem zostały zaproszone do środka. As energicznie przekroczyła próg, rozglądając się po wnętrzu pełnym roślin, mchów i grzybów. W kątach pomieszczenia unosił się zapach zgnilizny, a na środku płonęło ognisko z którego wysoko do góry strzelały fioletowe płomienie, nadając pomieszczeniu przyjemnego zapachu palonego sosnowego drewna.

Przedmioty: Amulet w postaci niebieskiego kła wykonanego z bliżej nieokreślonej materii, zawieszonego na czarnym rzemieniu.

Kontakt

Wypełnij przynajmniej jedno, w reszcie możesz wpisać brak.

Nick na howrse: 

Nick na doggi: 

E-mail: 

Dodatkowe

Co sądzisz o watasze?

Co poprawić?